Guadalupe woont in Mexico-Stad. Ze vindt haar leven oersaai. Tijdens de repetities voor het dansfeest van haar vijftiende verjaardag wordt ze verliefd op Arturo. Ze zou alles voor hem doen: spijbelen, liegen tegen haar familie en vrienden… ze wil en zal haar liefde voor hem bewijzen. Zelfs wanneer Arturo haar meeneemt naar een hotel voor het ultieme bewijs. Maar Guadalupe ontdekt al snel dat haar “zoetste droom is omgeslagen in een bittere nachtmerrie”. Terwijl haar buik dikker wordt, groeien haar onzekerheid en haar wanhoop. Ze wilde meer spanning, maar nu zou ze er alles voor over hebben om haar saaie leventje terug te krijgen…
Door van der Wiele is journalist. Maar met Een bewijs van liefde bewijst ze dat de krachtige pen van een journalist ook sterke literatuur kan creëren. Haar letters “voel je op je huid, zoals ze geschreven zijn.” Zoals het een journalist betaamt, verwerkt de auteur in haar boek treffende feiten en levensechte beschrijvingen. Als antropoloog heeft ze aandacht voor de minderheden en randgroepen van de samenleving. Het is dan ook niet verwonderlijk dat van der Wiele tijdens haar veldwerk in Mexico getroffen werd door de wanhoop en het onfortuinlijk lot van vele tienermoeders zoals Guadalupe.
Al vanaf de eerste pagina kruip je als lezer mee in de huid en de buik van het hoofdpersonage. Je vliegt mee met de vlinders van een onbezonnen verliefdheid, maar dan komt het moment dat de hamer van de realiteit de glazen droombubbel stukslaat. Guadalupes wereld stuikt plots in elkaar als ze ontdekt dat ze zwanger is. Ze probeert haar eigen leven en het nieuwe in haar buik achter slobberkleren en een waas van ontkenning te verstoppen. Tevergeefs, zo ervaart ze, “wie zondigt, moet lijden.”
De schande, schaamte en het onbegrip van familie en vrienden plaatsen Guadalupe in een eenzaam isolement. Haar hoofd en buik barsten van spijt, wanhoop, woede, verdriet en onbeantwoorde levensvragen… Van der Wiele schetst antwoorden op die vragen en beschrijft scenario’s die zo uit het dagelijks leven van jonge Mexicaanse meisjes zijn geplukt: knokken voor een diploma, vechten tegen machismo en misbruik, kracht en sterkte vinden om voor jezelf op te komen in een cultuur waarin vaders wil wet is, verstoten worden uit je familie als je niet braaf in het vooropgelegde spoor loopt…
De gevoelens en gedachten van Guadalupe, die het hele gebeuren in haar hoofd blijft afspelen en stiekem blijft hopen en geloven dat Arturo zal terugkomen, maken na de geboorte van haar ‘liefdes’kind plaats voor een realistische kracht en vastberadenheid te vechten voor een toekomst.
– Annelies Marin –