In De zoute goudvis verzamelde de uitgever zeven verhalen van Paul Biegel mét illustraties van Mies van Hout. ‘De zoute goudvis’, het verhaal waarnaar het boek werd genoemd, is een grappig én geheimzinnig sprookje over een visser die een ‘zoute goudvis’ moet vangen voor de ‘vijver van verdriet’ die de koningin vol huilde. De sprekende vissen die de visser ontmoet weten goed wat ze willen en zijn de veeleisende koningin te slim af.
Twee sprookjes uit het boek dragen mijn voorkeur weg. ‘De ondeugende schoenen’ is een hilarisch verhaal waarin de vele schoenen; ‘ … oude en nieuwe, versleten, afgetrapte, ongepoetste, doffe, glimmende, zwarte, bruine, alles door elkaar. ‘, op een nacht, terwijl de mensen slapen, zelf ‘op stap’ gaan. Het feestje loopt wat uit, waardoor de mensen bij het ontwaken heel vreemde schoenen aan hun bed vinden. ‘De nevelkindertjes’ is een sfeervol verhaal over een oude boer die ontdekt dat er ’s nachts onder zijn raam, een sliert zingende nevelkindertjes aan zijn huis voorbij trekken: ‘… kleine kindertjes, hand in hand, op blote voetjes en met hemdjes aan in de kleur van nevel. ’ Om contact te krijgen met die vreemde wezentjes, snijdt de boer eenentwintig kinderklompjes en plaatst ze op het zandpad onder zijn raam. Het tweeëntwintigste klompje kreeg hij niet meer af. Maar het wonder geschiedt toch en de nevelkindertjes nemen boer Japik mee. ‘ Nu heeft vader niet alleen gedroomd, hij is ook nog aan het slaapwandelen gegaan en van de kou gestorven!’ jammerde Japiks dochter’.
Mies van Hout illustreert elk verhaal met aangepaste, sfeervolle tekeningen die de sprookjesachtige wereld schitterend oproepen. Bij elk verhaal hoort één paginagrote prent en in en rond de tekst kleine figuurtjes. De grote prent bij ‘De ondeugende schoenen’ toont kleurrijke dansende schoenen in alle maten en vormen tegen een donkere achtergrond van huizen. De nevelkindertjes zijn dan weer fragiele, bijna doorschijnende figuurtjes.
Prachtig is ook de tekening waarbij de zoute goudvis de bijna verdronken visser naar het wateroppervlak stuwt. Bij ‘Het verdwaalde konijn’ zie je de angst bij het verlaten konijntje zo van de prent met donkere struiken en een dreigende kraai afspatten. Ook ‘De drie vogeltjes’, ‘De graskabouter’ en ‘Jacob Kikker’ kregen knap bedachte illustraties. De cover van het boek is een plezier om naar te kijken: alle hoofdpersonages uit de zeven verhalen zijn verzameld in een mooi kunstwerk. De zoute goudvis is niet alleen een bundel met zeven mooie verhalen om voor te lezen of om zelf te lezen. Het is ook een prachtig prentenboek waarin de illustraties van Mies Van Hout veel kijk- en zoekplezier bieden.
Anita Wuestenberg