Lisa, een meisje van 8 jaar ontmoet Alfred, een oudere man zonder familie. In de winkel botsen ze per ongeluk tegen elkaar op. Een korte ontmoeting die bij Alfred blijft hangen. Een paar weken later zien ze elkaar terug en nodigt Lisa’s moeder Alfred uit bij hen thuis. Het blijft natuurlijk niet bij die ene keer, want Alfred en Lisa kunnen het goed met elkaar vinden. Alfred vindt dat Lisa goed kan luisteren. Hij vertelt haar over de oorlog, over dieren, over zijn dochter Anna die gestorven is toen ze 10 jaar was en over zijn vrouw Evelien. Hij neemt haar ook mee naar speciale plaatsen, zoals het graf van zijn dochter en naar een boom waarin hij en Evelien hun namen gekrast hebben. Lisa krijgt er dus een opa bij waar ze 1000 vragen aan stelt en vanalles van leert. Alfred krijgt er op zijn beurt een kleindochter bij die hij nooit gehad heeft. Al gauw voelt Alfred zich weer gelukkig met zijn nieuwe familie.
Dit korte verhaal heeft niet echt een duidelijke verhaallijn. Het is eerder een aaneenschakeling van indrukken en kleine momenten in het leven van Lisa en Alfred, die subtiel aan elkaar geregen worden. En het einde wordt opengelaten… zo kunnen de personages en de lezers zelf nog mooie momenten bij rijgen. Zo lijkt het verhaal weinig substantiële inhoud te hebben. Maar het is aan de lezer om die in te vullen en de indrukken, emoties en momenten op zich te laten inwerken. Jonge lezers die op zoek zijn naar spanning of een stereotiepe verhaallijn, zullen dus op hun honger blijven zitten. Bij te jonge lezers zullen het verhaal en de boodschap misschien aan hen voorbijgaan.
Toch zal elke lezer ontroerd zijn over hoe de oude man en het kleine meisje elkaar ondanks een grote generatiekloof en het leeftijdsverschil toch begrijpen. Alfred kan zijn verdriet delen met iemand die geen medelijden heeft, maar het gewoon probeert te begrijpen, op een kinderlijke (zelfs schattige) nieuwsgierige manier. En Lisa vindt in hem een wijze opa, die haar met raad en daad, en ervaring kan bijstaan.
Het boek is tekstueel op het leesniveau van de jonge lezer geschreven, maar kan inhoudelijk misschien een uitdaging zijn. Daarom kan het ook samen gelezen of voorgelezen worden. De verteller is telkens duidelijk aan het woord en schept sfeer. Niet zozeer de sfeer van de kust of de zee, zoals de titel aanvankelijk doet vermoeden. Want buiten een korte picknick en een verhaal uit het verleden van Alfred krijgt de zee vreemd genoeg niet zo’n grote rol toebedeeld in het verhaal.
De illustraties zijn apart en neigen op het eerste gezicht naar ouderwets en klassiek, met een romantische toets. De grijze schetsen binnenin versterken de aanvankelijk trieste ondertoon van het verhaal. Maar de kaft met meer kleur sluit eerder aan bij de warme vriendschap die er ontstaat tussen Lisa en Alfred en zijn nieuwe familie. Tijdens het lezen lijken de tekeningen niet altijd overeen te komen met de beschrijvingen in het verhaal. Het aparte meisje op de voorpagina sluit daardoor niet altijd aan bij wat de kinderen imaginair voor ogen hebben.
De illustraties geven het verhaal daarentegen eerder een kunstzinnig karakter dan dat ze het ondersteunen of begeleiden, wat misschien iets waardevoller was geweest, omdat het verhaal op zich inhoudelijk ook niet geheel makkelijk of voorgekauwd werd. Geen doorsneeboek voor 8- tot 10-jarigen dus, maar wel een mooi idee over het delen van vriendschap, familie, levenservaring en geluk, over leeftijdsgrenzen heen.
– Door Renate Theunissen –