Uitdaging! Denk aan een fabel, benoem de dieren die er de revue passeren en vat de obligatoire moraal-van-het-verhaal samen. Lukt je best, toch? Misschien denk je aan de haas en de schildpad (moraal: haastige spoed is zelden goed), de krekel en de mier (moraal: beter hard werken dan liederlijk leven), de vos en de raaf (opgelet met stroop aan de baard), … Ze zitten in ons collectief geheugen, maar niet lang meer, als het van Pierrette Dubé (auteur) en Audrey Malo (illustrator) afhangt.

Volgens hen verdient de raaf eerherstel, mag er in een fabel ook wel al ‘ns gelachen worden en is de moraal van die oervertelsels dringend aan een update toe. In hun boek laten ze daarom Gustaaf de raaf tien verhalen vertellen, tien ‘hilarische dierenfabels met een twist’. We ontmoeten zo ‘Maurice de dromedaris’ die in de woestijn teleurgesteld raakt in een ijskast, maar het geluk vindt met een droogkast. Edgar de egel droomt dan weer van een carrière als hardloper, polsstokspringer, zwemmer, of gewichtheffer, maar strandt finaal als aspirant-kunstschaatser aan een rivieroever wachtend op het eerste ijs. Sandro de slak wil een motor en Kaatje de kip droomt van een toekomst als tandarts.

Tien op z’n zachtst uitgedrukt aparte plots die in kleurrijke en wat groteske afbeeldingen staan weergegeven, ter aanvulling van relatief klein gedrukte tekst. Zoals het een fabel betaamt, eindigt elk verhaal met een moraal. Het evenwicht tussen leerzaam en bizar, verheffend en absurd, grappig (maar helaas nooit hilarisch) en bevreemdend, tilt daarbij toch wat te vaak de verkeerde kant uit. Met moraliserende eindzinnen als ‘snel rijden is nergens goed voor, ga liever op tijd naar bed’ (Sandro de slak) kun je misschien nog wat. Hoe ik met mijn kinderen aan de slag moet met de levensles ‘met een miljoen snoepjes en een beetje creativiteit wast je kudde schapen zich al gauw de hele tijd’ (Simon het schaap). Tja. Ik weet het niet.

In die zin noopt vooral de moraal van de laatste fabel tot nadenken: “Statistisch gezien is de kans op een anemoon zonder ogen of oren groter dan op een verhaal waar kop noch staart aan zit.”

Eline Zenner