Subhi leeft met zijn moeder en zijn oudere zus Queeny in een vluchtelingenkamp in Australië. Hij heeft nooit iets anders gekend, hij is in het kamp geboren. De wereld aan de andere kant van het hek kent hij niet. Zijn zus droomt nog steeds van een leven buiten het kamp. Lange tijd heeft ook zijn moeder die droom wakker gehouden, maar nu lijkt ze het op te geven. Ze is zo moe dat ze nauwelijks nog kan eten en zelfs de verhalen van ba (= de vader van Subhi) niet meer kan vertellen.
Gelukkig is er zijn vriend Eli. Hij woont ook in de grote familietent. Eli is alleen op de wereld maar misschien juist daardoor erg ondernemend. Hij weet hoe je de bewakers te slim af kan zijn en zet een lucratief handeltje op in het kamp. Dank zij Eli heeft Subhi mooie blauwe schoenen met witte veters. De meeste bewakers zijn erg hard en streng voor de bewoners. Ze schrikken er niet voor terug om geweld te gebruiken, zoals Bever. Iedereen is bang voor hem. Maar het kan ook anders. Harvey een van de Overhemden, heeft het goed voor met de ‘Niemandlandskinderen’. Hij doet wat hij kan om Subhi een beter leven te geven. Maar Harvey is ook maar een mens. Als Eli in hoge nood is schiet Harvey te kort. Aan de andere kant van het hek woont het meisje Jimmie, met haar vader en haar broer in een huis op een heuvel. Dat ligt echt aan de rand van de bewoonde wereld.
Buiten het Centrum voor vluchtelingen in het dal, is er niets in de wijde omgeving. Het plaatsje is leeggelopen na de sluiting van de mijnen. Slechts één keer per dag komt er een bus voorbij. Het is een uur rijden tot bij de winkels en de school. Daarom gaat Jimmie vaak niet naar school. Als haar vader werkt en haar grote broer rondtrekt, is ze meestal alleen. Sinds de dood van haar moeder is ook het huis leeg. Jimmie wou dat ze de verhalen kon lezen die haar moeder altijd voorlas, maar het lezen wil maar niet lukken. Op een dag loopt ze helemaal te heuvel af tot bij het vluchtelingenkamp. Bij het hek ziet ze een jongen. Hij vraagt naar haar boek en zegt dat hij kan lezen. Dankzij het boek groeit de vriendschap tussen Subhi en Jimmie.
Hij vertelt niemand over zijn beschermengel, maar leest bij elke bezoek een stukje voor. Zij troost hem met chocolademelk en dat helpt Subhi om niet aan Eli te denken die uit de veilige familietent verbannen werd. En soms flitsen ze met de zaklamp. Op een dag laat Jimmie haar boek achter en ze komt het niet ophalen. Subhi vermoedt dat er iets fout is gegaan. Hij verlaat het kamp en zoekt het huis op de heuvel en kan de doodzieke Jimmie redden. Intussen loopt het protest in het kamp helemaal uit de hand. Er breekt brand uit en er vallen doden. Voor Subhi wordt het allemaal te veel, maar als hij eenmaal hersteld is, neemt de familie een moedige beslissing. Hoewel dit verhaal zich afspeelt in een Australisch detentiekamp, toch blijft de problematiek herkenbaar.
Over de hele wereld zijn mensen op de vlucht voor armoede en racisme. De situatie in de opvangkampen is vaak schrijnend. Dat is ook zo in Europa, denk maar aan de Griekse eilanden of Calais. Sommige volwassenen worden moedeloos, anderen protesteren tegen de onmenselijke omstandigheden. Kinderen krijgen nachtmerries en zoeken soms troost in hun verbeelding. Ook Subhi praat met een kleine rubberen eend die hij gevonden heeft, hij verzamelt schatten, droomt van zijn vader en leest alles wat hij kan vinden in het kamp.
Voor Jimmie openen de verhalen van haar moeder een alternatieve wereld die haar sterk en weerbaar houdt. De angst en de dood zijn immers nooit ver weg. Subhi gelooft dat mussen onheil brengen en de dood aankondigen; Jimmie gelooft dat een mus ook een boodschap van hoop brengt. Nadat Subhi haar gered heeft, geeft ze hem haar talisman, een benen musje dat ze ooit van haar moeder kreeg. Het is tijd voor verandering. Zullen Subhi en zijn familie het lot een handje toesteken?
Rita Ghesquiere