Kinderen hebben recht op de waarheid. Maar is die soms niet te hard? Zeker als het over gevoelige of taboeonderwerpen gaat als zelfdoding. Hoe praat je met kinderen en jongeren over dergelijke onderwerpen? In het algemeen, maar vooral als ze er rechtstreeks mee geconfronteerd werden? Dit prentenboek helpt zelfdoding bespreek- en begrijpbaar te maken. De jonge lezers vertrekken samen met Océane en de visjes in het aquarium van haar opa op een avontuurlijke maar ook emotionele reis. Océane houdt van het mooie aquarium van opa.
Het zit vol kleurrijke en vrolijke vissen die van Océane elk een leuke naam hebben gekregen. Enkel Schubbe lijkt een beetje anders. Hij zwemt vaak op de bodem, en springt op een dag zelfs uit het aquarium. Waarom doet hij dat nu? Is hij ongelukkig? Hij weet toch dat hij zonder water, op het droge, niet kan blijven leven?
Gelukkig vinden opa en Océane hem op tijd. Océane is dan ook erg verdrietig als Schubbe opnieuw uit het aquarium springt en het die keer niet overleeft. Gelukkig kan ze er goed over praten met opa en vindt ze troost bij hem. ‘Mensen en dieren kunnen niet voor altijd leven. Ze worden geboren en op een dag gaan ze weer dood; meestal als ze oud zijn.’ Maar Océane en opa vinden niet altijd even duidelijke antwoorden op hun vragen. Want Schubbe was nog niet oud. Was hij misschien ziek? Of was het toch een ongeluk? Misschien zag Schubbe het mooie leven in het aquarium niet meer zitten en had hij donkere gedachten?
n De visjes van Océane worden het thema ‘dood’ en ‘zelfdoding’ expliciet aangekaart, maar verwerkt in een kindvriendelijk en herkenbaar, helder en duidelijk verhaal. Het verhaal van Schubbe creëert de nodige afstand om dergelijk gevoelig onderwerp bespreekbaar te maken. Via opa leren de jonge lezers dat iemand soms voor de dood kan kiezen, zonder oud of ziek te zijn, en dat de nabestaanden of achterblijvers met veel vragen blijven zitten waarop ze niet altijd een antwoord krijgen. Er is verder ook aandacht voor rituelen als begraven en cremeren. Toch is De visjes van Océane geen overdreven droevig boek, en is er ook plaats voor humor. Bovendien vinden jonge lezers en hun begeleiders achteraan in het boek een aantal doeactiviteiten die kunnen helpen tijdens het rouwproces of gewoon om na te denken over leven en dood.
De kleurrijke, kindvriendelijke en vrij eenvoudige illustraties van Alexandra Pillaert verzachten het onderwerp en geven het boek een speelse en warme uitstraling die kinderen sneller uitnodigt om over een zwaar en gevoelig onderwerp als zelfdoding te praten. Het boekje wordt best samen met een volwassen begeleider gelezen en besproken. Nathalie Slosse slaagt er in elk geval opnieuw in om een moeilijk onderwerp op creatieve wijze in een begrijpbaar verhaal voor kinderen te gieten. En het aan te vullen met originele en functionele activiteiten, tips en opdrachten. – Door Annelies Marin –