Treedt De spiegelpassante in het spoor van de succesrijke serie De hongerspelen? Van het eerste deel, De ijzige verloofde, werden wereldwijd intussen al meer dan een miljoen exemplaren verkocht.
Deze fantasy-reeks speelt zich af op zogenaamde arken die door de ruimte zweven na de Breuk, waardoor de oude wereld in stukken gereten werd. Op die arken wonen families die over bijzondere krachten beschikken en elk geregeerd worden door een onsterfelijke familiegeest. Hoofdpersonage in de serie is Ophelia, een ‘spiegelpassante en ‘lezeres’, dat wil zeggen dat ze door spiegels kan reizen en de geschiedenis van voorwerpen kan lezen. In het eerste deel vernam ze dat ze uitgehuwelijkt zou worden aan Thor, de gehate intendant van de Pool en achterhaalde ze ook waarom. Hij wil haar gave als lezeres erven om het mysterieuze boek van familiegeest Faroek te ontcijferen.
In dit tweede deel raakt Ophelia steeds meer verstrikt in de intriges aan het hof van Faroek. Ze komt in de gunst van de familiegeest en wordt zelfs zijn vicevertelster. Maar haar eerste optreden zorgt al meteen voor grote verwarring en een gespannen relatie met Faroek. Die relatie wordt verder vertroebeld doordat Faroek alles meteen vergeet. De spanning stijgt ook aan het hof wanneer de ene na de andere hoveling op mysterieuze wijze verdwijnt. Thor, die belast is met het onderzoek, komt uiteindelijk in diskrediet en belandt in de gevangenis. Dan grijpt Ophelia haar kans om het boek van Faroek te lezen. Haar lectuur confronteert de familiegeest met zijn pijnlijke verleden en met God, al blijkt die helemaal niet de God die de lezer zich zou kunnen voorstellen.
Het is bij het begin wel doorbijten. Het verhaal komt niet echt snel op dreef en je dan heb je nog bijna 600 bladzijden voor de boeg. Het vraagt ook wel wat concentratie om wegwijs te raken in het kluwen van personages. Een namenlijst achteraan was wel nuttig geweest. Ook verder in het verhaal moet je je soms wel door behoorlijk ingewikkelde gesprekken worstelen (zoals op p. 166). Dat alles maakt dat, als je geen fantasy-fan bent, je misschien wel snel zult afhaken.
Maar als je je eenmaal wat dieper in het verhaal gelezen hebt, ontvouwt zich een intrigerende wereld, en dat zeker niet alleen door de intriges aan het hof. Thorn onthult trouwens dat het om veel meer dan intriges gaat, hij noemt het een maalstroom die iedereen dreigt mee te sleuren … ook de lezer. Dat je meegesleept wordt in deze fantastische wereld komt beslist ook door de filmische schrijfstijl, waardoor je je de wereld op de Pool levendig kunt voorstellen. Zo ervaar je als het ware met Ophelia mee de spanning, verwachting en verbazing wanneer ze de privévertrekken van Faroek betreedt. Voor een bijzondere spanning zorgen ook de vijf fragmenten met ‘herinneringen’ die het hoofdverhaal onderbreken. Die beginnen telkens met een citaat over God en eindigen met een mysterieuze zin en een vraag: ‘Draag je tronen. Wie heeft dat gezegd en wat betekent het?’
Wat het verhaal vooral boeiend maakt, zijn de kleurrijke personages zoals tante Brunhilde, Baron Melchior, graaf Harold, Thor, Faroek en Lazarus, de arkentrotter. Die laatste wordt als volgt geïntroduceerd: ‘Behalve een wonderlijk accent, waarin alle r’en werden weggepoetst en alle klinkers anders klonken, had Lazarus lang, zilverkleurig haar, een baardeloos gezciht dat overging in een kalend voorhoofd, een lange witte overjas en twee ogen die schalks fonkelden achter een roze knijpbril.’ En dan is er natuurlijk nog Ophelia, een heldin, maar allerminst perfect. Ze beschikt weliswaar over bijzondere gaven, maar voor het overige is ze erg menselijk. Ze is kwetsbaar, een beetje introvert, doortastend maar vaak ook twijfelend. Ze is ook onhandig en mede door haar brilletje doet ze denken aan Harry Potter. Ze is op de koop toe heel eigenzinnig, wat ze dan weer gemeen heeft met Alice in Wonderland, een klassieker waar ook andere elementen naar verwijzen, zoals het spel met een soort ganzenbord in het doolhof van Faroek.
Dit is fantasy die intrigeert, vaak verrast en soms confronteert.
Jan Van Coillie
Weetje
Veruit de meeste fantasy komt uit de Angelsaksische wereld. Christlle Dabos, de auteur van deze serie is echter geboren in Frankrijk en woont in België. Een andere, hoogst originele serie uit Frankrijk is die rond Tobie Lolness van Timothée de Fombelle.