Sam en Katja gaan elk jaar samen met hun families naar een zomerfestival op een eiland. Behalve dit jaar: de ouders van Sam krijgen oude vrienden op bezoek, en Katja’s vader heeft weekenddienst in het ziekenhuis. De twee kinderen, ondernemend als ze zijn, spelden hun ouders iets op de mouw en gaan alleen naar het festival. Hun verblijf willen ze betalen met hun zakgeld en door op te treden als straatartiesten. Het wordt een hele belevenis: ze ontmoeten Smiecht, een onguur uitziende eilandjongen. Hoewel Sam aan zijn betrouwbaarheid twijfelt, besluiten hij en Katja toch met hem mee te gaan. Al snel blijkt echter dat Smiecht en zijn vrienden vooral uit zijn op de spullen van Sam en Katja, en het geld dat ze verdienen met hun kunsten…
Het moge duidelijk zijn, De strandbende is een spannend verhaal. Veel dingen die tienjarigen boeiend vinden, komen erin aan bod: een ontluikende verliefdheid, de wens om met optreden beroemd te worden, op televisie komen, de eerste keer iets doen zonder dat er volwassenen bij zijn. Wat dat laatste betreft, weet Diet Verschoor goed te beschrijven hoe eng en tegelijk stoer het kan zijn om voor het eerst iets alleen te doen: Opeens vindt Katja het gek om zonder haar ouders te zijn. Er is niemand die zegt wat ze moeten doen. Niemand die zegt waar ze heen gaan. Zij en Sam zullen alles zelf moeten doen. ‘Eerst gaan we fietsen huren,’ zegt ze daarom. ‘Hier vlakbij is een verhuurder. Daar in die zijstraat. Ik weet het nog van vorig jaar.’ Ze voelt zich opeens stoer. Een ander belangrijk thema in het verhaal is vertrouwen. Aan sommige personages, zoals Smiecht, kan je meteen zien dat ze niet veel goeds van plan zijn: Achter hen fietst een jongen in een zwart T-shirt en een zwarte broek. Hij draagt fel rode schoenen en heeft een smal wit gezicht. Hij haalt niet in, maar blijft vlak achter hen fietsen. Als Katja en Sam remmen, remt hij ook. Als ze harder gaan, gaat hij ook harder.
Maar net als in het echte leven, kan schijn bedriegen. De oom van Smiecht, die op het eerste gezicht betrouwbaar lijkt, keert zich opeens tegen Sam en Katja. En Lawaaipapegaai, één van de leden van Smiechts bende, blijkt het wél goed te menen met Sam en Katja. Er zijn helaas ook mindere kanten aan dit boek. Sommige verhaaldraden worden niet afgehecht. Zo is er bijvoorbeeld de oom van Smiecht, waarvan we nooit te weten komen of hij nu weet heeft van Smiechts louche plannen met Sam en Katja, of niet.
De tekeningen van Els van Egeraat zijn sfeervol, maar stemmen soms niet helemaal overeen met de tekst. Volgens de tekst heeft Katja een knalrode legging, waar ze bellen heeft opgenaaid. Op de kaft van het boek is die legging roze. En wanneer er te lezen staat dat Sam en Katja naast elkaar op één barkruk zitten, zitten ze op de tekening elk op een aparte stoel. Dat alles neemt echter niet weg dat het boek over het algemeen degelijk in elkaar zit. Het eindoordeel is dan ook: een goeie middenmoter.
– Door Line Leys –