Ik werd te vroeg geboren. Te vroeg in de ochtend. Je kunt beter ’s avonds geboren worden, dan hoor je én kun je praten. ’s Morgens word je doof geboren en kun je niet spreken, ’s middags kun je alleen horen en als je ’s avonds geboren wordt, kun je alles. Emilio is doof en kan moeilijk spreken. Dat komt omdat hij ’s ochtends geboren is, althans, dat gelooft hij toch. Zijn zusje Laura is perfect normaal, want zij is ’s avonds geboren. Emilio’s vader, de ouwe, heeft geen begrip voor de situatie. Hij drijft de spot met zijn zoon en laat na de geboorte van zijn dochter zijn gezin in de steek. Elke dag vecht Emilio met zichzelf. Is hij abnormaal?
Gelukkig is er buurman Javier. Die vertelt hem over de mooie geluiden van de wereld en laat hem het ruisen van de zee ‘horen’. De zee was prachtig. Ik had me laten vertellen dat ze ook lawaai maakte. ‘Ruisen’, had Javier eens gezegd en hij deed zijn lippen naar voren toen hij het zei, alsof hij ging kussen. Ik wist niet wat hij met ‘ruisen’ bedoelde, maar volgens Javier gebeurde het als duizend waterdruppels dansten met de wind.
Jeroen Van Haele schrijft met De stille zee zijn debuut. Hij weet diep in de gedachten en gevoelens van het hoofdpersonage door te dringen. Het poëtisch taalgebruik en het verhaal tegen een Spaanse setting zijn beklijvend. Je voelt als het ware de pijn wanneer Emilio met een stokje tot bloedens toe in zijn oren peutert om toch maar te kunnen horen. Samen met het hoofdpersonage worstelt ook de lezer tegen de onmacht, de pesterijen van zijn vader, de onzekerheid tegenover de hele wereld en het leven dat soms oneerlijke wendingen heeft.
De suggestieve, zachte potloodtekeningen van gaan hand in hand met de vertelsels in de via potloodicoontjes kunstzinnig ingedeelde hoofdstukken. De subtiele, breekbare tekeningen fluisteren je het al even breekbaar verhaal als het ware toe. Net als in Met andere ogen van , maar dan veel implicieter, krijgt de lezer ook hier informatie over hoe blinden hun andere zintuigen gebruiken om de wereld te bekijken, aan te voelen en in te schatten. Uiteindelijk leert Emilio via senora Anna met liefde woorden spreken door ze diep vanbinnen te voelen. Gedicht in potlood Hoger dan de hoge rots zal ik klimmen om woorden te horen – gesproken door de wind gezongen door de zee En naarmate de stille zee luider wordt, zink je als lezer verder en dieper weg in het stille ruisen van de bladzijden.
De stille zee is niet alleen een poëtisch verhaal over doofheid, maar ook over afscheid nemen, aanvaarden dat het leven niet perfect is, en het brengt een ode aan vriendschap, waarin men elkaar begrijpt zonder woorden. Miljoenen liters water gooien zich in golven op het stand. En uit die miljoenen springt één waterdruppel op, één waterdruppel. Ik kan hem niet vangen, niet in m’n hand houden. Hij is daar, die ene waterdruppel. Voor een paar seconden maar. Kijk, ik zie hem al niet meer. Hij verdwijnt in de kolkende golven. Het water trekt zich terug en alles lijkt stil te worden. Líjkt. Na veel lawaai lijkt minder lawaai op stilte. Maar de zee zwijgt nooit: ze ruist als duizend waterdruppels dansen met de wind.
– Annelies Marin –