Op een druilerige herfstdag kruipen de dieren dicht bij elkaar in het bos. Waar is die heerlijke zomerse zon gebleven? Veldmuis en eekhoorn beslissen om samen op zoek te gaan. Ergens moet toch nog een restje zon overgebleven zijn? Een klein overschotje van die heerlijk warme stralen moet toch te vinden zijn. Ze zoeken grondig en langdurig. Ze vinden wat ze zoeken op een onverwachte plek.
Ik las dit boek aan het einde van een erg natte week zonder zon. Eerlijk waar, ik kreeg een brede glimlach op mijn gezicht. Het werd meteen één van mijn favoriete prentenboeken. Dit boek sleept de lezer mee, zowel door het verhaal als door de illustraties. Het probleem van de dieren is herkenbaar voor iedereen. Na een heerlijk warme zomer, volgt een druilerige herfst. De dieren worden er een beetje depressief van. Op zoek naar de zon vinden ze wat écht belangrijk is in het leven: de warmte van een hechte vriendschap en van het samenzijn. De (volwassen) lezer herkent het druilerige bos moeiteloos als metafoor voor problemen of tegenslagen. De zoektocht naar de zon is dan het streven naar sprankeltjes geluk en naar samenhorigheid.
De karakters van de twee hoofdpersonages komen tekstueel mooi uit de verf. Je merkt dat de schrijver ervaring en talent heeft. Veldmuis is een nerveuze maar enthousiaste spring-in-’t-veld. Dat merk je aan haar taal. Ze praat in overvloedige, drukke zinnen. Wanneer stille en bedachtzame eekhoorn iets zegt, moet iedereen luisteren, want hij praat kernachtig in korte zinnen of slechts met één woord. Het is meteen duidelijk dat eekhoorn de leiding van de expeditie heeft en dat iedereen hem als leider erkent. Ik heb van de tekst in dit boek genoten. Neem bijvoorbeeld de discussie tussen de dieren over het feit dat er geen zon meer is: “ ‘Wegfloepen dat deed hij!’ riep Vos. De zon is een schavuit’, zei uil. ‘De zon is een gladjakker’, zei das. ‘De zon is een dikke vette eh …’ zei Vos, ‘een dikke vette dinges!’” Het is een feest om zoiets te mogen voorlezen.
De levensecht weergegeven goudbruine dieren staan in contrast met de abstracte impressies van het paarsgroene bos. Net dat contrast legt nog meer nadruk op de dieren en op hun gelaatsuitdrukkingen en lichaamshouding. Ik vind het bijvoorbeeld heel knap hoe je de eekhoorn duidelijk ziet gniffelen bij de vergissing van zijn vrienden. De eerste dubbele bladzijde in het boek is enkel een grote tekening, een prachtige impressionistische schildering van het bos. Een mooi debuut voor Jet Parent.
De restje van de zon is een heerlijk boek om voor te lezen aan kleuters, maar ook om samen met oudere kinderen op zoek te gaan naar de onderliggende boodschap. Ik heb van dit hartverwarmende boek genoten en kan het zeker aanraden om (voor) te lezen, als een restje zon op een druilerige regendag.
Lut Vanderaspoilden