Matteo groeit op in het naoorlogse Rome in de jaren ’40. Thuis wordt er fel gediscussieerd over politiek, communisme en christendemocratie. Daarnaast heeft hij zijn eigen wereld, die van de film. In de kunstenaarstaverne ‘caffé della Pace’ ontmoet hij o.a. acteur Marcello Mastroiani, regisseur Federico Fellini en andere kunstenaars. Hij droomt van een carrière als acteur. Zijn innige vriendschap met Davide kleurt zijn jeugd en wordt heel indringend beschreven, zowel de verwarring als de geluksmomenten. Zijn leven neem een bijzondere wending als Matteo keuzes maakt…
Wat zonder meer bijblijft is de zeer mooie sfeerschepping van de stad Rome, met niet alleen verwijzingen naar de gekende monumenten, maar ook naar het leven in de volksbuurten. De karakters worden met scherpe penseelstreken fantastisch getypeerd en de dialogen zijn bijzonder levendig. Lees maar hoe de auteur in de volgende passage een ruzie tussen grootvader en grootmoeder tot leven brengt :
‘Zijn geloof in de oprechtheid van het Vaticaan was vroeger al niet groot geweest, hoewel hij toen nog weleens naar de kerk ging, maar sinds de paus met de nazi’s was gaan heulen, was hij een fervent tegenstander van het katholicisme geworden.
‘Weet je wat ik een écht wonder zou vinden, Matteo?’ had hij gezegd. ‘Als die grootmoeder van je haar plaats eens zou leren kennen.’
‘Zo!’ klonk het vanuit grootmoeders kamer. ‘En waar mag die plaats dan wel zijn? Aan jouw rimpelige voeten zeker? Vergeet het maar.’
‘Mens, luister me niet af als ik met mijn kleinzoon praat.’
‘Doe je deur dan dicht als ik het niet mag horen. Gran Dio, waarom ben ik ooit met die man getrouwd?’
‘Omdat je te lelijk was om een ander te kunnen krijgen. Ik was de enige die medelijden met je had en wilde je de schande besparen een zure oude vrijster te worden.’
‘Ha! Moet je hem horen. Half Rome zat achter me aan. Ik had ze voor het uitkiezen, maar dom genoeg tuinde ik in de praatjes van die gladjakker. O, wat was ik naïef in mijn jonge jaren.’
‘Naïef? Je was uit op mijn geld.’
‘Je geld? Je had geen cent en nu nog steeds niet, omdat je het allemaal aan die communistenvriendjes van je hebt weggegeven.’
‘Als jij niet zoveel in de kerkpot zou hebben gestopt, zouden we nu een heel comfortabel leven kunnen hebben in een mooi huis aan de kust.’
‘Madonna! Heeft die man dan geen enkel respect? God, vergeef hem.’
Niet alleen de karaktertekening maar ook de plot is ijzersterk. Je blijft geboeid als lezer omdat meerdere vraagstukken maar op het einde een oplossing krijgen. Een boek om je te laten meeslepen en dat ook na een tweede lectuur nergens verveelt.
Lieve Lams