Anders dan de titel doet vermoeden, duiken in De onzichtbare plaaggeest geen geesten, spoken, tovenaars of reuzen op.
Rien Broere vertelt ons geen sprookje maar een echt verhaal, een verhaal over Midas. Niet Midas, de koning die alles wat hij aanraakte, kon veranderen in goud, maar Midas uit de Eikenlaan. Midas is een doodgewone jongen die houdt van zwemmen en wedstrijdjes rennen. Hij is bijna zo stoer als Klaas uit een klas hoger, misschien zelfs nog een tikkeltje meer, want Midas is bij de reddingsbrigade van de zwemclub. Midas is nog maar acht, maar kan al bijna alles zelf, niet zoals zijn kleine zus Pien die mama ’s ochtends helpt met aankleden en eten. Bovendien heeft hij een geheim dat niemand kent! Maar Midas heeft ook een onzichtbare plaaggeest die op de meest onverwachte momenten opduikt : Soms is het alsof iemand aan mijn stuur trekt. Een onzichtbaar iemand. Dan begin ik te zwieberen op mijn fiets. Eigenlijk is die onzichtbare altijd bij me. Hij is een echte pestkop. Een onzichtbare plaaggeest. Hij is nog erger dan Klaas. Ik weet nooit wanneer hij iets gaat doen. Hij laat me schrikken. Of hij laat me struikelen. Soms trekt hij aan mijn mouw. Soms duwt hij in mijn rug. Mijn onzichtbare plaaggeest durft zich niet te laten zien. Hij is een lafaard. Hij zou niet eens bij de reddingsbrigade mogen.
Met het boek wil Rien Broere de problematiek rond DCD (Developmental Coordination Disorder) of ontwikkelingsdyspraxie in de verf zetten. Kinderen met deze aandoening zijn motorisch minder ontwikkeld en onhandig. Omdat de ziekte uiterlijk onzichtbaar is, zijn kinderen met deze afwijking in de ogen van veel mensen echte ‘brokkenpiloten’. Hierdoor verliezen ze vaak ook hun zelfvertrouwen en kan de relatie met leeftijdsgenootjes problematisch worden.
Kinderen met DCD kunnen begeleid worden door fysiotherapeuten of ergotherapeuten die specifieke motorische technieken aanleren. Ook Midas wordt in De onzichtbare plaaggeest begeleid door juf Els die hem helpt met schrijven en trefbal. De boodschap die Rien Broere wil meegeven, staat centraal in het boek. Het thematische en didactische element overschaduwt dan ook het stilistisch meer sobere luik.
Zowel in woord als beeld blijft het boek binnen de lijntjes van het klassieke jeugdboek. Het boek is geschreven in een vlotte schrijfstijl met korte bondige zinnen en is ideaal om zelf te lezen door lezers vanaf acht jaar.
Voor Vlaamse lezers kan het boek op bepaalde momenten wel heel Noord-Nederlands klinken. Het boek sluit verder perfect aan bij de vertrouwde leefwereld van achtjarigen: de huiselijke sfeer bij het ontbijt, schoolreisjes, vrienden en pestkoppen op school, enzovoort. De illustraties van Yoeri Slegers, ten slotte, zijn klassiek figuratief.
Door Klaartje De Boeck –