Valentijns ouders hebben beslist dat oma bij hen komt wonen. Omdat er eigenlijk geen plaats is in huis, moet Valentijn zijn kamer aan haar afstaan. Met haar komst wordt zijn vertrouwde wereld duchtig op zijn kop gezet. En hij houdt helemaal niet van verrassingen. De gevoelens ten opzichte van zijn oma zijn in het begin van het verhaal dan ook ronduit vijandig, en hij is binnen het gezin zelfs niet de enige.
Het is een mengeling van boosheid, irritatie omwille van de veranderingen en zelfs angst over wat er zou kunnen misgaan. ‘Nu het nog slechter met haar ging, moest ik haar juist wel elke dag zien en mijn kamer aan haar afstaan. Misschien was ze wel gevaarlijk.’ Zijn ouders houden hem en zichzelf voor dat het maar voor even is, tot er een plaatsje voor haar vrijkomt in een tehuis. Het is ook duidelijk dat hij haar zo snel mogelijk weer weg wil: ‘Ik dacht aan de brief voor Huize ’t Hooge Veld in mijn tas. Stom dat ik die vergeten was op de bus te doen! Hoe sneller, hoe beter.’ Maar naarmate oma langer blijft, beginnen zijn negatieve gevoelens plaats te maken voor een meer positieve kijk. Ze komen dan ook dichter bij elkaar, waarna Valentijn beslist om bij haar in de kamer te gaan slapen.
Hij neemt nog een belangrijk besluit: ‘Oma moest helemaal niet naar een tehuis. Daar zouden ze ook niet goed op haar kunnen letten, want oma kon heel snel zijn en ze waren er vast ook niet aardig.’ Vroeger waren Valentijn en oma alleen. Hij is enig kind en oma woonde na de dood van opa alleen in het grote huis. Maar nu zijn ze er voor elkaar: ‘Wij horen bij elkaar, net als de indianen. We zijn een stam.’ Valentijn helpt oma over haar nachtmerries heen, en op haar beurt helpt oma Valentijn door mee te gaan op schooluitstap. Valentijn ziet daar enorm tegen op. Maar aangezien hij oma niet meer alleen wil laten, is de oplossing voor hem heel simpel: ze moet mee. Dankzij haar aanwezigheid heeft Valentijn een fijne dag: ‘Ik hoorde er gewoon bij, en ik zou proberen er een zo fijn mogelijke dag van te maken. Met oma erbij was dat gemakkelijker.’ Hoe moet je omgaan met een (groot)ouder die stilaan alles vergeet? Het is helaas een vraag waar wel wat mensen mee worden geconfronteerd.
Dit boek gaat heel respectvol met dit gegeven om. De negatieve gevoelens die Valentijn voelt, zijn heel begrijpelijk. De verandering die Valentijn in het boek ondergaat, wordt ook heel mooi onderbouwd. Het boek gaat verder ook de nadelen van de situatie niet uit de weg: er brandt wel eens iets aan, en Valentijn moet oma ook regelmatig zoeken. Maar het verhaal laat tegelijk zien hoe hecht de band tussen oma en Valentijn wordt en welke impact oma’s komst op alle leden van het gezin heeft. Daarbij is het vooral de manier waarop oma wordt geschetst heel bijzonder: ze beseft wat er aan de hand is, en vindt het best een enge situatie. Je leeft daardoor als lezer (net als Valentijn) heel snel met haar mee, omdat ze zo open en eerlijk is. De manier waarop oma en kleinzoon er voor elkaar zijn, is hartverwarmend.
– Door Barbara Artoos –