Tess heeft gekke klachten. Op een dag, terwijl ze gewoon zit te tekenen, ziet ze niet goed uit haar ene oog. Een week later krijgt ze een verdoofd gevoel in haar been en voet. Hoewel de klachten spontaan verdwijnen maken haar ouders zich zorgen. Ook de huisarts neemt de situatie ernstig. Omdat Tess ook vaak moe is, verwijst hij haar door naar het ziekenhuis.
Volgens de ziekenhuisdokter is er wel degelijk iets aan de hand is. Hij vermoedt dat Tess MS heeft. Dat betekent dat haar hersenen de seintjes niet goed doorgeven aan haar lichaam. De zenuwbanen zijn als snelwegen maar als ze ontstoken zijn blijft de informatie onderweg steken. Maar je weet nooit waar of wanneer een ontsteking van de zenuwbaan ontstaat. Dat maakt MS zo vervelend. Als je de ziekte snel aanpakt, kan je ze wel afremmen, helaas niet echt genezen. Een ruggenprik en een MRI-scan van haar hoofd bevestigen de diagnose.
De dokter heeft zich niet vergist. Op de MRI-scan wijst hij de witte stipjes aan. Dat zijn plekjes waar een ontsteking zit. Nu kan Tess beginnen met medicijnen om de MS onder controle te krijgen zodat ze geen MS-aanval krijgt. Fleur de MS-verpleegkundige bespreekt alles in verband met de medicijnen. Ze geeft folders en verschillende medicijnen mee naar huis. De prikjes die Tess nodig heeft kunnen mama en papa plaatsen, en later kan Tess het misschien zelf leren. Fleur komt ook op school om in de klas te vertellen wat er aan de hand is met Tess.
MS is immers een gekke ziekte. Aan de buitenkant merk je er niets van, en toch kan je lichaam het plots laten afweten zoals in de korfbalwedstrijd als de arm van Tess niet mee wil en de ploeg verliest. Maar leert Fleur in de klas: ‘jullie moeten verder gewoon tegen haar blijven doen. Het hoeft niet allemaal om de MS te draaien’.
De klasgenootjes hebben het begrepen en als de schoolreis er aan komt zorgen ze ervoor dat Tess een superdag krijgt. In De MS van Tess maakt het verhaal duidelijk wat MS doet met het lichaam en hoe je er mee moet omgaan. De tekst is helder en duidelijk. Om aan te geven waarom MS een stoorfactor is gebruikt de auteur het beeld van de autoweg, het asfalt, de putten in het wegdek.
Ook de werking van de MRI-scan wordt stap voor stap uitgelegd. Het gaat om een groot apparaat, een soort witte tunnel. Je moet er heel stil in liggen anders mislukken de foto’s en het toestel maakt ook veel lawaai. De verpleegster geeft Tess een alarmklok. Als het echt niet gaat, leggen ze het toestel stil, maar dan moet je wel weer opnieuw beginnen.
Christine Kliphuis gaat vervelende vragen en situaties niet uit de weg. Daardoor blijft het verhaal ook herkenbaar. Tess vindt de hele situatie niet leuk. Ze wil liever geen MS en zegt dat ook. In het grote ziekenhuis is ze best zenuwachtig, gelukkig heeft ze haar knuffel bij. Tess is blij dat papa en mama dicht bij haar blijven in het ziekenhuis en omdat ze zo flink is mag ze nadien in het ziekenhuiswinkeltje iets lekkers kopen. Ook de reacties van de kinderen in de klas zijn heel herkenbaar.
Rita Ghesquiere