Rosalie wordt, op aanraden van haar tante, aangesteld als kindermeisje in het huishouden van Mijnheer Jean-Paul en Madame Lily. Ze is eigenlijk geen kindermeisje, maar zorgt voor hun Afghaanse windhond Princesse. Wanneer Madame Lily de zomer aan zee gaat doorbrengen, moet Rosalie mee om Princesse te verzorgen. Voor Rosalie, die afkomstig is van het platteland, gaat er na de stad weer een heel nieuwe wereld open. Ze maakt in het huishouden ook kennis met huishoudhulpen Noëlla en Ernestine.
Het belooft een prachtige zomer te worden, volgens Ernestine: ‘Nee, ik heb zo het gevoel dat je geen betere zomer had kunnen uitkiezen om hier naartoe te komen.’ Dat de werkelijkheid er anders uit zal zien blijkt al iets verderop in de tekst: ‘De mooiste zomer van mijn leven. Wist ik veel.’ Het is duidelijk dat Rosalie op die zomer terugkijkt wanneer ze het verhaal vertelt. Het zit dan ook vol met zulke vooruitwijzingen over wat er nog te gebeuren staat. Rosalie is naïef, een dromer en van bepaalde zaken gewoon niet op de hoogte. Dat is deels aan haarzelf toe te schrijven en deels ook niet haar schuld. Gelukkig wordt die onschuld die ze meedraagt en die tegenwoordig echt niet meer denkbaar is, heel goed gekaderd door de rest van het verhaal.
Wat moet je anders, als je met raad als deze verder moet: ‘Als je eenmaal bloedt, moet je ver van de jongens wegblijven’, had ze [tante] op dwingende toon gezegd. […] ‘Dan wordt het gevaarlijk.’ Waarom dat was, wist ik niet.’ Die onschuld of dat gebrek aan kennis vormt ook meteen een rode draad in het verhaal. Want ondanks de waarschuwingen van het huispersoneel valt Rosalie voor de charmes van Mijnheer Victor, de zoon des huizes. Ze beleeft de tijd van haar leven, tot ze merkt dat hij het spel niet zo eerlijk speelt en vooral interesse heeft voor Madame Lily. De zomer aan zee verliest plots al zijn glans, tot Friedrich, een soldaat uit de Duitse villa naast hen, meermaals zijn interesse laat blijken. Uiteindelijk geeft Rosalie toe en ze geniet met volle teugen van de heerlijke gevoelens die door haar heen razen. Ze is als een bloem die onder impuls van de zon openbloeit. ‘Niets of niemand zou ooit tussen ons in komen te staan. Of wel?’ denkt Rosalie nog.
Als lezer is dit een duidelijke waarschuwing dat haar geluk van korte duur zal zijn. En dat klopt, want slechts een paar bladzijden later betaalt ze een hoge prijs voor haar onschuld. Plots breekt dan ook nog de Eerste Wereldoorlog uit en weet Rosalie helemaal niet meer waar naartoe. Naar Engeland vluchten samen met Mijnheer Victor is ondenkbaar, en Friedrich kan ze als Duitser op dat moment helemaal niet meer vertrouwen. De enige optie die nog overblijft, is terugkeren naar huis. En dan duiken de meest verschrikkelijke woorden op die je in een verhaal kan tegenkomen: ‘Wordt vervolgd’ . Door de tactiek van vooruitwijzingen hebben we te maken met een heel raadselachtig open einde. Er zijn nog heel wat pistes die open liggen: hoe komt het dat ze tante niet meer ziet? Is het verhaal van haar moeder een vooruitwijzing van wat er met Rosalie zal gebeuren? Ziet ze Friedrich ooit nog terug, en in welke omstandigheden, nu ze zich allebei aan een andere kant van de oorlogslinie bevinden? En slaagt Rosalie er in die verwarring en chaos van de eerste oorlogsdagen in om naar huis terug te keren? Wat voor avonturen staan haar onderweg nog te wachten?
Als lezer krijg je geen antwoorden. Maar je vraagt het je wel af. Rosalie mag dan wel naïef zijn, je leeft met haar mee, en wilt graag weten hoe het haar verder vergaat. Maar dat kom je pas te weten in deel 2. En voor wanneer dat gepland staat, is niet meteen duidelijk…
– Door Barbara Artoos –