In zijn letterlijke lezing vertelt De langste nacht van Yule Hermans het verhaal van … de langste nacht. Het donker krijgt Koning Zon te pakken. En dan is het nacht. Voor altijd. Dat lijkt eng, en dat is het vast ook. Toch moet je ook in zulke omstandigheden kunnen dromen, durven hopen, en blijven zoeken naar uitwegen, kracht puren uit het licht dat toch steeds altijd ergens te vinden is, hoe klein ook. Je merkt het al. Een meer figuurlijke lezing dringt zich al snel op, ook al houdt Yule Hermans haar concrete verhaal over de midwinterzonnewende op de voorgrond via sprekende illustraties waarin Koning Zon en Koningin Maan een menselijk gelaat krijgen. En het donker … Wel, het donker krijgt het gelaat dat het zich voor elk van ons in onze diepste angsten al eens heeft aangemeten.

Eline Zenner