“Mijn hersens leken in kauwgom veranderd, nadenken ging voor geen meter. Alles wat ik wist, was dat de mist dit gedaan had. Hij had al die mensen weggenomen. Vreemden, maar ook mensen die ik kende. En me totaal niet kon herinneren. ”
De vijftienjarige Sam wordt op een koude winteravond overvallen door een mysterieuze, dikke mist. Als deze eindelijk opgetrokken is, blijkt de stad, op een handvol overlevenden na, volledig uitgestorven. Wat is er gebeurd? Zijn zij de laatsten op aarde? En waarom hebben alle overlevenden een krankzinnig trekje? Wanhopig trekt Sam doorheen de besneeuwde stad op zoek naar zijn moeder en zijn vorig leven. Maar zelfs deze tocht is niet zonder gevaar…
De cover van dit boek spreekt boekdelen. Je ziet een zwart landschap met een eenzaam profiel tegen een lichtere hemel en daarin de titel ‘De laatsten’. De sfeer is gezet en je vingers kriebelen om het boek open te slaan en erin beginnen te lezen. In eerste instantie maakt dit apocalyptische verhaal zijn belofte waar: de magie van De laatsten neemt je op sleeptouw. Niet verwonderlijk want ook de vorm zit mee. De hoofdstukken zijn bondig, de zinnen kort en het taalgebruik is eenvoudig. Bovendien weet de schrijfster zich goed in te leven in haar vijftienjarige hoofdpersonage. De jongen die van de bladzijden komt, deed me zo denken aan één van mijn vroegere leerlingen. Zijn humor en manier van doen namen hem onmiddellijk voor me in. Trouwens, ook de andere personages zijn echt herkenbaar. Maar daar stopt de positieve noot dan ook.
Tijdens het lezen (vooral naar het einde van het boek) bleef ik op mijn honger zitten. Hoewel het idee achter dit boek zeer goed is (het doet trouwens denken aan Zielen van Stephenie Meyer), maakt de verhaallijn soms vreemde kronkels, wat de geloofwaardigheid niet steeds ten goede komt. In de laatste hoofdstukken leek het wel alsof de schrijfster alles op een drafje afwerkt.
Elke Beckers