We maken kennis met Loïs, Jonas, Naima en Ralph. Zij vormen de vier hoofdpersonages van het verhaal. Samen met de andere leerlingen van het vierde jaar zijn ze op schooluitstap in Londen. De vier kenden elkaar voordien niet echt, maar daar komt snel verandering in wanneer ze samen in een groepje worden ingedeeld en de rest van de reis samen opdrachten moeten oplossen. Het vertelperspectief wordt tussen de vier personages afgewisseld.
Elk hoofdstuk geeft aan wie van de vier aan het woord is. In die hoofdstukken krijg je ook heel wat achtergrondinformatie over de personages. Meteen al op de bus wordt duidelijk dat bijvoorbeeld Ralph Naima niet echt moet, en dat Loïs al een tijdje een zwak heeft voor Jonas, maar dat die zich nogal van de anderen afsluit.
De personages worden van in het begin goed uitgewerkt, en ze krijgen heel wat achtergrond mee. Wat mij meteen opviel in die achtergrond, is de onderhuidse spanning die elk van de vier blijkt te bezitten. “Momenteel heb ik genoeg aan mijn kop zonder verder drama of flauwekul”, klinkt het bij Jonas, en Naima zegt: “Het rekening houden met en het sparen van elkaars gevoelens is iets wat we al meer dan twee jaar doen.” Je krijgt als lezer terloops een tipje van de sluier opgelicht, en dat maakt het spannend. Wat is er gebeurd? Wat verbergen ze? Een geheim hebben ze namelijk alle vier. Iets wat ze niet aan de wereld willen laten zien of laten weten.
Net omdat ze allemaal iets verbergen, herkennen ze dat bij elkaar. Naïma voelt een ongrijpbaar verdriet bij Ralph en ook Jonas voelt het bij Loïs: “Afhaken is nu geen optie meer. Niet nu haar verdriet zichtbaar en zelfs bijna voelbaar is.” Tijdens hun dagen in Londen leren ze elkaar allemaal beter kennen en waarderen. En dan, op een mooie ochtend, gaat het helemaal mis als ze in de metro willen stappen. Plots staan ze op de eerste rij bij een terroristische aanslag en moeten ze vechten, vechten om te overleven, en vechten voor elkaar.
Door het vertelperspectief af te wisselen tussen de vier personages krijg je dus ook vaak hun verschillende visies van dezelfde gebeurtenissen. Dit bouwt mee aan de emotionele rijkdom van dit verhaal. Iedereen reageert op zo’n moment anders en je wordt geconfronteerd met een ongelofelijke veelheid aan gevoelens en gedachten. Je wordt net als de personages zelf heen en weer geslingerd tussen liefde en pure wanhoop. Vooral het respect waarmee de vier met elkaar en de bagage die iedereen van hen meedraagt omgaan is me bijgebleven.
De schrijfster heeft haar verhaal heel goed uitgewerkt. Niet alleen krijgen de personages elk een hele geschiedenis met zich mee, maar ook hun emotionele wereld en die waarin ze terecht komen, worden heel treffend en aangrijpend beschreven. Voeg daarbij nog een zeer filmische manier van schrijven die ervoor zorgt dat je de scènes bijna voor je ogen ziet afspelen (je zou er volgens mij echt gemakkelijk een scenario van een serie of film van kunnen maken!) en je krijgt een ritje op een achtbaan waarbij de emoties en de adrenaline door je aders jagen en waarvan je geen seconde zou willen missen.
De thematiek is op het eerste gezicht zwaar en met de hoofdstukken rond de aanslag had ik het zelf ook wat moeilijk, maar hoe heftig het verhaal bij momenten ook is, het boek is helemaal de moeite waard. Hou er wel rekening mee dat je na het lezen wel even van de kaart kan zijn. Ik wil wel even meegeven dat ik het boek slechts enkele dagen na de aanslag in Straatsburg las. Je kan dus wel zeggen dat de sfeer die in het boek beschreven wordt op dat moment weer heel actueel aanvoelde.
Barbara Artoos