Een jongen zit op het dak. Hij kijkt en observeert. Hij maakt geen deel uit van de wereld aan zijn voeten. Op het dak is hij veilig voor gevoelens. De gevoelens van beneden reiken niet tot boven. Hij kijkt naar de mensen beneden, maar hij voelt niet. Hij heeft genoeg gevoeld voor de rest van zijn leven, denkt hij. Daar beneden wil hij niet zijn.
Het verdriet van de jongen overvalt je al bij de eerste bladzijden. Slechts heel langzaam kom je te weten wat de oorzaak is: het zieke zusje, het vertrek van papa, het stille lijden van mama. Dit boek grijpt je naar de keel en laat je niet meer los, maar toch spreekt er veel troost uit. Het leven daar beneden op straat gaat zijn gewone gangetje. De routine gaat gewoon door en de jongen put hier troost uit. Het helpt hem zijn gedachten en gevoelens stil te leggen. Ondanks zijn verdriet, observeert de jongen en leeft hij mee met wat zich beneden afspeelt. Hij ziet de jonge man en de jonge vrouw aarzelend toenadering tot elkaar zoeken. Hij ziet de werkloze man die de weg naar zijn vrouw terugvindt. En hij maakt kennis met het meisje. Het meisje biedt hem haar vriendschap aan en zal hem ten slotte uit zijn isolement halen.
Wat het boek zo broos maakt, is het taalgebruik. De zinnen zijn kort en vaak suggestief. In enkele rake bewoordingen creëert de auteur een heel eigen wereld voor de jongen. Die jongen heeft trouwens ook geen naam, waardoor je als lezer bijna in zijn huid kruipt. Je voelt mee met zijn diepe wanhoop. Ook de typografie speelt hierin een rol. Hier en daar staat een korte zin in cursief, in een groter lettertype en een andere kleur. Deze zinnen geven heel duidelijk de gevoelens van de jongen weer.
De indringende tekeningen van Sassafras De Bruyn sluiten naadloos bij de tekst aan en versterken die nog. Ze nemen een prominente plaats in op de bladzijden. Soms is er zelfs enkel een tekening en geen tekst. De potloodtekeningen zijn uitgevoerd in grijstinten en blauw. Af en toe komt een kleuraccent in de kleuren rood of geel piepen. Deze kleuraccenten drukken hoop uit als het meisje het vertrouwen van de jongen wint. De mensen beneden op straat hebben geen gezichten. Hun gevoelens zijn immers niet zichtbaar voor de jongen.
Dit is één van de mooiste boeken die ik dit jaar in handen kreeg. Een kwetsbaar en teder verhaal over afscheid, verdriet en hoop. Eentje om te koesteren.
Lut Vanderaspoilden
Leuke weetjes
Sassafras De Bruyn is bekend van ‘De mooiste herinnering’ (Iedereen Beroemd)