Het verhaal van de GVR (= Grote vriendelijke Reus) begint heel akelig als de reus de nieuwsgierige Sofie zomaar uit haar bed tilt. In een tel verdwijnt ze met haar deken in zijn reuzenhand. Er volgt een lange, bange tocht naar reuzenland. Gelukkig voor Sofie is dit geen mensenetende reus, maar een ‘buitenbeenreus’ die haar verzekert ‘Mij mensbaksels peuzelen? Dit ik nooit! De anderen jawel!’ De GVR maakt in zijn brabbelige kindertaaltje duidelijk dat hij alleen maar snoskommers eet. Als Sofie hem verbetert, zet hij haar meteen op haar plaats. Mensen moeten niet eigenwijs zijn en denken dat ze alles beter kunnen. Maar de GVR is ook lief. Het treurige verhaal van het weesmeisje ontroert hem en hij vertelt haar zijn geheimen. Met zijn grote oren kan hij alles horen, zelfs de taal van de mieren. ’s Nachts vangt hij in nevelland dromen, stopt ze in glazen potten. In zijn grot heeft hij vele planken vol bokalen met gevangen dromen. Soms blaast hij dromen door de ramen van de kinderkamers naar binnen. Sofie maakt ook kennis met de vreselijke mensenetende reuzen, eerst vanop afstand maar als de Bloedbottelaar bij de GVR langskomt, ontsnapt ze ter nauwer nood aan de dood. Omdat die vreselijke menseneters ook de GVR kwellen, bedenken Sofie en de reus een plan. Ze vragen hulp aan de koningin van Engeland om de reuzen te bestrijden. Met de hulp van het leger worden ze gevangen en in diepe kuilen geworpen. Als beloning mogen de GVR en Sofie in de buurt van het paleis blijven wonen.

Eindelijk kan de GVR boeken lezen en correct leren praten en schrijven. Hij schrijft zijn belevenissen neer en dat wordt een uniek verhaal. Het verhaal van de GVR navertellen is haast onmogelijk omdat de heel bijzondere taal en de eigenzinnige humor het zo apart maken. Maar al heeft de reus moeite om zijn gedachten te ordenen, toch slaagt hij erin om Sofie en de lezers te doen nadenken over veel vanzelfsprekende dingen. Waarom eten mensen dieren? Waarom voeren mensen oorlog met elkaar? Waarom vinden ze bepaalde dingen onfatsoenlijk? Sommige passages zoals het gesprek tussen de koningin en de reus zijn onvergetelijk en wie dit verhaal gelezen heeft, zal de ‘snoskommers’ en de ‘fropskottels’ niet licht vergeten.

– Door Rita Ghesquiere –