De grote ommekeer maakt deel uit van Patrick Lagrous De klimaatreeks , een spin-off van zijn populaire reeks Het dolfijnenkind.
Victoria, één van de hoofdpersonages in De grote ommekeer, is een dochter van Marijn en Talitha uit de Dolfijnenkindreeks. Nadat een superorkaan hun huis op de Bahama’s verwoest heeft, moeten Victoria en haar familie ergens anders gaan wonen. Ze willen zoveel mogelijk bewerkstelligen om een volgende ramp te vermijden. Ze zoeken tijdens hun queeste naar een goede uitvalsbasis ook medestanders.
Na enkele omzwervingen komen Victoria en de vrouwen en kinderen in haar familie in het Engelse stadje Totnes terecht. Daar is een groep mensen die al heel wat bereikt heeft in zijn streven naar een leefbare aarde: de transito’s. Zij zetten zich actief in om een overgang naar een nieuw tijdperk zonder olie zo vlot mogelijk te laten verlopen. Victoria en haar familieleden verblijven bij Dusty, haar grootmoeder en overgrootmoeder. Dusty verloor haar beide ouders in een andere natuurramp en is uiterst gedreven om iets te doen aan de problemen die overal als gevolg van een ongewoon snelle klimaatverandering opduiken.
In Totnes hebben de transito’s al erg veel bereikt, maar is dat wel voldoende? Kunnen ze bepaalde hardnekkige mensen, bijvoorbeeld de bazen van een grote supermarktketen die mensen aanzetten tot een levensstijl die slecht is voor onze planeet, tijdig bedwingen?
Lagrou is heel sterk in het neerpennen van mooie natuurbeschrijvingen. Door die te lezen, krijg je vanzelf al zin om anders te gaan leven, om je actief als een transito in te zetten. Jammer dat hij die beschrijvingen dus niet wat vaker voor zich liet spreken, zonder telkens weer in de buurt van die beschrijvingen een moraallesje af te dreunen.
Het boek boet zo wat aan kracht in, terwijl de boodschap die Lagrou wil verkopen net sterk tot zijn recht zou moeten komen. De boodschap wordt vaak herhaald en is dus erg duidelijk en aanwezig, maar soms haalt dat de vaart uit het verhaal. Het verhaal lijkt op die manier soms bijkomstig. De grote ommekeer heeft veel weg van een stripverhaal.
De taal die Lagrou gebruikt, is heel eenvoudig. De dialogen die zijn personages voeren, voelen soms wat kunstmatig aan. De personages zijn op het einde nog net even vlak als in het begin en de moraal is net even duidelijk en aanwezig als in een stripverhaal. De personages beleven (soms licht voorspelbare) avonturen en op het einde van het boek halen de goeden hun slag thuis. Dit is een prima boek voor lezers die van avonturenboeken met een sterk geprononceerde moraal houden. Wie zich stoort aan een sterk aanwezige boodschap, aan een verhaal dat op sommige momenten nogal licht uitvalt of aan spellingsfouten, leest dit boek beter niet.
– Door Hannelien Del’haye –