Maeve woont in Ierland samen met de rest van haar gezin. Haar broer en zus worden ingeschakeld in de supermarkt die hun ouders in het kleine dorpje uitbaten. De zorg voor haar oudste broer Connor, die een zware vorm van autisme heeft, komt grotendeels op haar schouders terecht. Overdag zit hij de hele dag achter zijn computer, en hij zegt nooit wat. Alleen Maeve kan hem indien nodig bedaren, mag hem zelfs aanraken en tegen hem praten. Maar begrijpen wat er in hem omgaat, doen ze geen van allemaal. Ze hebben er het raden naar.
Zij heeft een toevluchtsoord in de bergen, een mythische plek. Daar vlucht ze naartoe wanneer ze aan de drukte thuis wil ontsnappen. Ze heeft niemand waar ze bij terechtkan, dus ze kan de dingen die haar overkomen geen plaats geven. Het blijft allemaal in haar hoofd rondspoken. Dat ze wordt beïnvloed door die verhalen en gebeurtenissen wordt binnen het verhaal weergegeven door de magische cirkel, die elke keer wanneer ze er voorbijkomt in iets anders transformeert. De beelden die ze erin ziet, staan rechtstreeks onder invloed van wat er dan in haar hoofd afspeelt.
De komst van Alex doet Meaves bestaan op zijn grondvesten daveren. Plots heeft Meave geen oog meer voor Connor, met wie ze elke dag het ochtendritueel doorloopt. Nu kan ze niet snel genoeg de deur uit zijn en verdwijnen in de vallei bij Alex. Wanneer hij een verhaal van haar eist, deelt ze met hem een verhaal dat haar vader hen heeft verteld: het verhaal van Rabach.
Wanneer verhalen zo’n belangrijke rol spelen, kun je al raden dat het verhaal van Rabach niet zomaar wordt opgenomen. Het verhaal vertoont gelijkenissen met de komst van Alex. Het verhaal van Rabach wordt gebruikt als een mise en abyme zoals dat in literaire termen heet. Connors leven hangt namelijk vast aan zekerheden. Plots neemt Meave of eigenlijk Alex door zijn komst al die zekerheden weg. Connor kan er niet mee om. Hij voelt zich verwaarloosd en eist aandacht op via iets wat hij kent – een verhaal dat hem lang geleden werd verteld. In een sfeer van geheimzinnigheid en met knappe beeldende taal worden verschillende verhaallijnen verwikkeld.
De lezer krijgt niet alles op een ‘blaadje’ voorgeschoteld en moet zelf een aantal zaken achterhalen. De gevoelens waarmee de personages leren omgaan en de hechte vriendschap worden knap weergeven en zijn herkenbaar voor elke young adult die graag dramatische verhalen leest, die zich afspelen tegen een knap beschreven Iers natuurdecor.
– Door Barbara Artoos –