Je ziet het meteen op de cover: dit is echt een bijzondere beer. Hij kijkt je recht in de ogen met een blik die je doet smelten. Knap tekenwerk van Marijke ten Cate. Ook de slotprenten houden meteen je blik vast. Op de voorlaatste prent kijk je als het ware mee met het meisje Noor naar de beer, die letterlijk oplicht tussen de andere knuffelberen op het winkelrek. Op de slotprent spreken de gelukzalige gezichten van Noor en haar bijzondere beer in bed boekdelen.
Waarom is deze beer zo bijzonder? Dat ging zo: toen hij gemaakt werd, zat hij eventjes scheef en zo werd hij anders dan de andere beren. Hoe bijzonder hij is, kun je ontdekken op de prenten: beer heeft geen armpjes. De man van de fabriek gooit hem weg, want ‘jou wil niemand hebben.’ Maar beer laat het daar niet bij en gaat op zoek ‘naar iemand om van te zijn’. Keer op keer wordt hij weggegooid, maar hij houdt vol en krabbelt telkens weer overeind. En natuurlijk wordt zijn vastberadenheid beloond.
Ik las het prentenboek voor aan een groep kinderen in een bibliotheek en ze waren een en al oor én oog. De eerste prent, waarop te zien is hoe de beren gemaakt worden in een fabriek door vrolijke robotten fascineerde meteen. Door de fijne combinatie van tekst en beeld bleven de kleine luisteraars geboeid tot het einde. En ze leefden ook echt mee. Ik kon voelen hoe die bijzondere beer zonder armpjes hun sympathie kreeg en hoe zeer ze hoopten dat hij goed terecht zou komen. En natuurlijk gaf het einde alle kinderen een zalig gevoel. Echt een bijzonder prentenboek dat het belangrijke thema inclusie op een fijne manier belicht.
Jan Van Coillie