IJsbeer (met laarzen en in een dikke jas geduffeld) heeft een vis gevangen. Hij is fier op zijn prestatie. Iedereen zal zeggen: je bent de bovenstebeste allerbeste beste visser, denkt hij. Trots laat hij zijn vangst zien aan juffrouw Pinguïn, mijnheer Hert en mevrouw Tijger. Maar o wee, hun vangst is zoveel groter, dikker of gewoon beter dan de zijne. Wacht maar, denkt IJsbeer grimmig, ik zal jullie allemaal nog verbazen.
Hij neemt zijn zaag en zaagt een groot gat in het ijs. Hij hangt er zijn hengel boven en hij wacht af. Het visje dat hij net nog strikte, wuift hem gedag met het koffertje bij de vin. Maar dat kan IJsbeer niet schelen. Hij is geduldig. Heel geduldig. Zoals altijd wordt ook deze keer geduld beloond. Misschien alleen niet op de manier die IJsbeer voor ogen had…
Op het eerste zicht stelt dit prentenboek niet zoveel voor. Op de kleur van de dieren, de eenvoudige decorelementen en een eenzaam rood woord ziet alles wit of blauwig. Maar dan begin je in dit boek te kijken en te lezen. Zoals vaak zit het hem in het detail. Het oogcontact tussen de IJsbeer en zijn vis, de simpele geste van juffrouw Pinguïn, de steeds sippere blik van IJsbeer, het gewei van mijnheer Hert, de halsdoek van mevrouw Tijger, de gebalde vuisten van IJsbeer, het contrast tussen IJsbeer en zijn tweede vangst en …. de laatste bladzijde met daarop de aller, aller (piep, censuur) IJsbeer.
Het boekje is bedoeld voor kinderen vanaf vijf jaar en zeker, om de humor van het geheel te begrijpen, moet je al wat ouder zijn, maar mijn zoontje van twee vindt dit boek enorm leuk. Misschien speelt zijn liefde voor water daarbij een rol, maar telkens als we het boek lezen, kijkt hij zijn ogen uit en elke keer pikt hij weer iets anders op: het verschil tussen groot en klein, dik en dun, hij ziet hoe een gewei of een hengel of een huis op poten eruit ziet, hij snapt dat een zaag ook voor het uitzagen van ijs gebruikt wordt,… Kortom, hij geniet en mama geniet mee…
Elke Beckers