Laura en haar ouders wachten vol spanning op de komst van een baby. Maar het gaat niet goed met het nieuwe zusje Manon. Daarom moet Laura bij haar tante blijven logeren. Manon ligt in een bedje met een heleboel draadjes. En ook al doen de dokters hun best, ze wordt niet beter. Als Manon sterft, krijgt ze mooie kleertjes aan. Papa en mama brengen haar voor even in een mandje naar huis. Er komen veel mensen op bezoek. Iedereen is verdrietig. Na een laatste kusje gaat het mandje voorgoed dicht. In de kerk is het heel druk. Iedereen komt mee afscheid vieren. Er zijn bloemen en kaarsjes. Laura mag samen met papa de doopkaars van Manon aansteken. Papa, mama en de dominee vertellen verhalen. Daarna wordt Manon naar een grote tuin gebracht, waar ze haar eigen plekje krijgt: een steen met haar naam.

Terwijl er ballonnen worden losgelaten, denkt iedereen nog even aan het kleine meisje. Thuis hangt nu een foto van Manon aan de muur, maar Laura zal nooit met haar zusje kunnen spelen. Enkele jaren later krijgt Laura een kleine broer. Ze vertelt hem over Manon.

Ellen Beukema schrijft op een heel eenvoudige en heldere wijze over de dood van een baby. Ze doet dit ook vanuit een gelovig perspectief. Het zieke kindje wordt gedoopt, er is een afscheidsviering in de kerk en het ritueel van begraven wordt mooi aangebracht. Het boekje eindigt met de geboorte van een broertje, maar Manon blijft ook dan aanwezig in het verhaal. Dag Manon, daaaag kan kinderen helpen die de dood van dichtbij meemaken. De toon is sober en ingetogen. Het verdriet krijgt een duidelijke plaats, maar het wordt niet uitvergroot.

De prachtige illustraties van Erika Cotteleer ondersteunen het verhaal. De meeste boeken voor jonge kinderen behandelen de dood van een diertje. Ellen Beukema heeft het aangedurfd om dit delicate onderwerp op realistische wijze te behandelen. Hopelijk vindt dit boekje zijn weg naar wie het nodig heeft. – Door Rita Ghesquiere –