Niet zomaar opent De juwelendief met een citaat van Agatha Christie. Het maakt meteen duidelijk waar de auteur de mosterd vandaan haalde. De directe aanleiding voor het boek was de vraag van zijn oudste zoon om een boek te schrijven waarin je een realistisch beeld krijg van de fantastische treinen waar hij zo dol op is. Omdat Leonard zelf niks van treinen afwist, riep hij de hulp in van zijn vriend Sam Sedgman, die meteen co-auteur werd. Maar de plot is duidelijk geïnspireerd op de boeken van Agatha Christie. Alleen is de detective hier een kind, Alex, die met zijn oom Ben meereist op de laatste reis van de legendarische stoomtrein de Hooglanden-expres. Ook de Britse kroonprins en zijn vrouw reizen mee, in het gezelschap van een selecte groep beroemdheden en natuurlijk het treinpersoneel.
De trein is nog maar goed en wel vertrokken uit Londen of er wordt een kostbaar juweel ontvreemd. Even later gebeurt dat nog eens, maar de klap op de vuurpijl komt wanneer de onbetaalbare Atlasdiamant van de prinses verwisseld blijkt door een vervalsing. Alex bijt zich vast in de zaak en wil koste wat het koste de dief ontmaskeren voor de politie dat doet. Daarbij krijgt hij de hulp van Lenny, de dochter van de machinist, die als verstekeling meereist en hem inwijdt in de geheimen van de fantastische trein.
Het verhaal is best spannend en de auteur slaagt erin om de lezer echt geboeid te laten meedenken over wie de dader kan zijn. Natuurlijk wordt die lezer (samen met Alex en Lenny) geregeld op het verkeerde spoor gezet, wat je nog meer gebeten verder doet stomen. Al valt het laatste deel wel wat tegen. Een beetje detectivelezer weet dan al lang wie de diefstal pleegde. De vele illustraties zorgen voor momenten van rust in het verhaal, waar ze verder weinig aan toevoegen. Door een trucje maakt de auteur ze wel onderdeel van dat verhaal: ze laten zien wat Alex in zijn speciale schriftje tekent. Hij kan immers beter iets precies in beelden omzetten dan in woorden.
Het sterkste in dit boek zijn niet de wendingen in de plot, maar wel de beschrijvingen van de magische trein. Daarin ervaar je het best de stijl van een gepassioneerd schrijver, al vanaf het begin wanneer Alex in bewondering staat voor de panoramawagen of later in de treinbibliotheek. De sterkste passage vond ik die waarin de rijdende trein water schept: je hoort en ziet het sissende gevaarte over de sporen denderen.
Voor wie niet genoeg krijgt van dit treinavontuur. De juwelendief wordt aangekondigd als het eerste deel van een serie fantastische treinmysteries.
Jan Van Coillie