Diana woont in een pleeggezin. Ze woont niet bij haar echte mama, Mama Medina, omdat die niet op haar eentje voor Diana kan zorgen. Mama Medina kan bijvoorbeeld niet lezen, rekenen of de klok lezen. Ze weet ook niet goed hoe ze in de winkel moet betalen. Maar Mama Medina is wel heel erg lief! En ze maakte de lekkerste couscous. Daarom brengt Diana haar vaak een bezoekje. Zo heeft ze eigenlijk twee mama’s, een pleegmama en een buikmama.
Couscous en kniekousen vertelt een apart kinderverhaal. Niet het kind is verstandelijk beperkt, maar wel de ouder. Toch blijft de focus op het kinderpersonage. In eerste instantie is het boek dan ook een therapeutisch verhaal om kinderen te leren omgaan met een ouder met een verstandelijke handicap. Maar ook andere kinderen leren via dit boek begrijpen dat niet alle gezinnen hetzelfde zijn en dat er andere gezinssamenstellingen bestaan, waaronder een pleeggezin. En het inschakelen van een pleeggezin kan om verschillende redenen, niet enkel omdat het kind zijn of haar ouders heeft verloren.
Tegen de achtergrond worden ook interculturele elementen verwerkt. De lezer merkt duidelijk op de tekeningen, maar ook in de beschrijvingen dat Mama Medina een andere nationaliteit heeft en daarom bijvoorbeeld een andere eetcultuur heeft. Voor veel jonge kinderen is een ouder met een verstandelijke beperking moeilijk te begrijpen. Op jonge leeftijd kunnen ze veel zaken niet plaatsen, zoals de rare kinderachtige kleding die zowel zij zelf, als hun ouder dragen. De kinderen gaan zich schamen voor hun moeder of vader, en onterecht.
Want met een bredere context, o.a. met hulp van literatuur zoals dit soort therapeutische kinderboeken, ziet men – ook de mensen in de omgeving van het kind – snel in dat liefde niet door het verstand komt, maar vanuit het hart. En in dit boekje gaat het ook wel een beetje door de maag met de lekkere couscous van Mama Medina!
De vormgeving en illustraties zijn erg kindvriendelijk en hartelijk. De woorden lijken rond en naast de tekeningen te dansen, wat het geheel opfleurt, maar af en toe misschien wat moeilijker leesbaar maakt. De warme kleuren en tekenstijl laten niets uitschijnen van het ietwat zwaardere thema van het boek. Het verhaal zelf beschikt misschien niet over de hoogste literaire kwaliteiten en is door de herhalingen en gedachtesprongen niet altijd even logisch verteld. Maar het werkt inhoudelijk steevast in op het ontwikkelingsproces van de jonge lezer, en zeker op het verwerkings- en aanvaardingsproces van kinderen die zich in een gelijkaardige situatie bevinden als Diana.
Aan het begin van het boekje lees je enkele begeleidende woorden van de auteur zelf over hoe je het best werkt met dit soort boeken. Erg leuk is ook dat de ouders met een verstandelijke handicap dit boek wat niveau betreft ook zelf kunnen lezen en zelfs voorlezen aan hun kinderen. Een dapper en verruimend kinderboek ‘voor al die dappere ouders die voor hun kind willen zorgen, maar dat niet altijd kunnen.’
– Door Annelies Marin –