Hoe was het om in de jaren zestig en zeventig van vorige eeuw op te groeien als Afro-Amerikaans kind? Jacqueline Woodson schrijft haar autobiografisch relaas op een heel eigen manier.

Het eerste wat in dit boek opvalt, is de schrijfstijl. Het hele boek is geschreven in vrije verzen, in korte hoofdstukken. Het is geen strikt chronologisch verhaal, maar een verzameling van herinneringen die toch vrij chronologisch zijn samen gebracht. In een interview voor een middelbare school legt de auteur uit waarom ze voor deze manier van werken koos. Herinneringen komen niet tegelijk op je af. Ze komen in fragmenten, beelden, als afzonderlijke foto’s. Daarom zijn ze moeilijk in een lang proza te vangen, maar wel in vrije verzen.
Op deze manier slaagt de auteur er wonderwel in om de aandacht van de lezer te vangen en vast te houden.

Het verhaal zelf gaat in de eerste plaats over het wedervaren van Jacqueline zelf. Ze vertelt hoe ze al in haar kindertijd voelde dat ze een verhalenverteller was. Ze beschrijft  haar gevecht om die verhalen ook op papier te krijgen.
Maar de auteur blijft niet bij zichzelf alleen. Ze schetst ook de relaties binnen haar familie. Met haar oudste zus, een heel begaafd kind, wordt ze steeds vergeleken. Haar moeder wil haar kinderen een vrij leven gunnen en haalt hen hiervoor naar New-York. Haar eerste levensjaren en haar vakanties brengt ze door bij haar grootouders in South- Carolina. Die zijn sterk gelovende getuigen van Jehovah en eisen van hun kleinkinderen hetzelfde geloof. Met grootvader heeft de jonge Jacqueline een bijzondere band. Hij spoort haar aan om haar verhalen te vertellen.

Een derde belangrijk thema in dit boek is de geschiedenis van de ontvoogding van de Afro-Amerikanen in de jaren zestig en zeventig. Het verschil in behandeling van Afro-Amerikanen tussen de Zuidelijke Staten en New-York komt in dit boek duidelijk tot leven doordat Jacqueline op deze twee plaatsen wordt opgevoed.  Zijdelings worden ook een aantal belangrijke mijlpalen in de rassensegregatie vernoemd: de sit-ins, de geweldloze protesten, Martin Luther King, James Baldwin, Ruby Bridges. De auteur gaat hier niet verder op in, maar het kan wel een aanzet zijn voor de jeugdige lezer om zich verder in dit thema te verdiepen.

Dit is voor mij dan ook de sterkte van Brown Girl Dreaming. Het drukt de lezer met de neus op de rassensegregatie in Amerika tijdens vorige eeuw. Het boek kan een aanzet zijn om hier verder op in te gaan.

Lut Vanderaspoilden