Brontorina had een droom. Ze wil dansen. Maar ze is een dinosaurus, en eigenlijk dansen dinosaurussen niet, daar zijn ze veel te groot voor. Toch wil ze het proberen, want zoals ze zelf zegt: in haar hart is ze een ballerina. Madame Lucille, de danslerares, wil Brontorina een kans geven. Uiteraard loopt niets van een leien dakje: Brontorina heeft geen balletschoentjes en de dansstudio is veel te klein voor haar. En dat is het moment waarop de koppen worden samengestoken en er oplossingen worden gezocht. De mama van een van de andere meisjes maakt schoentjes voor haar. En omdat geen enkele studio groot genoeg blijkt te zijn, dansen ze dan maar fijn in open lucht!
Brontorina brengt een mooi verhaal dat weliswaar vertelt over een thema waar al zoveel andere kinderboeken over gaan: als je maar hard genoeg probeert, kun je al je dromen waarmaken. Maar dit boek brengt het wel op een boeiende manier. Het verhaal wordt gedeeltelijk in tekstvorm, gedeeltelijk in stripvorm verteld.
Zo krijgen de illustraties een extra verbondenheid met de tekst. De auteur leeft zich ook helemaal in de leefwereld van kinderen in en kan op die manier de nadruk leggen op – voor volwassenen – relatief onbelangrijke dingen die uiteindelijk toch een grote rol kunnen spelen, al is het maar gevoelsmatig. De illustraties vullen de pagina’s en zijn in het verhaal ingewerkt.
De tekenstijl is heel zacht, wat perfect past bij het verhaal over ballerina’s en de boodschap die de auteur probeert over te brengen. Ondanks het feit dat het niet evident is om emoties over te brengen in tekeningen, slaagt de illustrator er toch in om de vrolijkheid op het einde van het verhaal ook in de illustraties te verwerken. En, niet onbelangrijk, er worden hier en daar kleine maar geslaagde grapjes in verwerkt, wat het verhaal nog een extra dimensie geeft. Een boek waar de kleintjes, en zeker danser(esje)s in spe, ten volle van zullen genieten!
– Door Ilse Janssen –