Misschien dat ik dan ga snappen waarom ik het ook deze keer weer zo nodig moest verkloten. Waarom ik in geen enkele groep pas. Waarom ik altijd word uitgekotst. Of tenminste -waarom ik dat idee heb. Misschien vergis ik me wel helemaal? In Beer, in Hella?
Liesbeth gaat samen met haar vriend Beer kinderen met autisme begeleiden op een vakantiekamp. Ze werd gevraagd door haar stiefmoeder, die het kamp organiseert. Volgens de stiefmoeder zou Liesbeth een vertrouwd gezicht zijn en daardoor de ideale begeleider voor haar (stief)broertje Franta, die meegaat op kamp.
Maar zoals het bovenstaande citaat uit de eerste pagina aantoont, wordt Liesbeth voorgesteld als een onbetrouwbare verteller. Dat zet eigenlijk vanaf het begin alles wat je leest (en dus normaal voor waar aanneemt) op losse schroeven. Ze is in de war en twijfelt aan alles. Daarbovenop begin je als lezer ook aan alles te twijfelen wat ze je vertelt. Veel twijfels en (heel) weinig zekerheid dus in dit boek. Wat wel zeker is, zijn de twee redenen waarom Liesbeth meegaat op dat kamp: ze wil niet alleen iets bewijzen aan alle volwassenen in haar leven, maar ze zoekt ook iets. Ze wil graag uitzoeken wie ze is, en waarom ze doet wat ze doet.
Dus is Liesbeths hoofd, behalve met het passen op de vakantiegangers, ook met heel veel andere dingen bezig. Waarmee juist, dat lees je doorheen het boek in een unieke verzameling van geschreven bronnen die Liesbeth aanreikt. Dat kan gaan van bierviltjes, artikels uit de schoolkrant van lang geleden, notulen van de dagelijkse vergaderingen op kamp en natuurlijk ook WhatsApp berichten, mails en chatgesprekken. Tussendoor ontvouwt zich ook het verhaal van wat er die tien dagen op kamp ongeveer is gebeurd.
Mijn hoofd liep ook over tijdens maar vooral na het lezen van het boek. Antwoorden, die waren er weinig of nooit. Ik bleef alvast met nog meer vragen achter. Kleine vragen, of details, maar ook hele blokken waar ik meer informatie over zou willen. Soms wou ik zelfs dat er een soort onafhankelijk verslag van Beer zou zijn toegevoegd om te weten wat en hoe dingen nu echt zijn gebeurd. Want de voorstelling die Liesbeth geeft, is dus zeer subjectief en niet noodzakelijk betrouwbaar.
Het is een ongelooflijke puzzel waarbij je als lezer meer en meer het gevoel krijgt dat de puzzelstukken niet noodzakelijk in elkaar zullen passen. En dat klopt ook wel, want zo is het leven. Bij mij (ik weet niet hoe het bij jullie zit) creëerde dit wel een soort van onrust. Ik wou weten wat er is gebeurd en het begrijpen, maar ik kreeg er geen vat op. Ik vermoed dat dit een bewuste strategie van de schrijfster is.
Liesbeth twijfelt ook aan alles, en via die manier van schrijven weerspiegelt de schrijfster eigenlijk hoe Liesbeth zich voelt, maar dan weerspiegeld in de lezer zelf. Dat is een huzarenstukje, en heel ingenieus gebracht.
Barbara Artoos
Leuke weetjes
Je kan Liesbeths playlist terugvinden op Spotify!
https://open.spotify.com/playlist/4LQqzcuSnqRYkCBKfO6X15?si=OuXhepxDQtC2u56V0YQLkg