Eenvoud siert. Het verhaal in Bahar Bizar is kort en bondig samen te vatten. Bahar is nieuw in de klas. Op haar eerste schooldag probeert ze zichzelf goed in de markt te zetten met een klein leugentje, of noem het een uitvergroting van de waarheid. Dat leugentje krijgt onderweg wat meer context, en er komen helpende handen op haar pad. Op het einde van het boek werken de personages samen om Bahar te verrassen en te geven waar ze op hoopt. Een best klassieke set-up met een best klassieke pay-off, in een pretentieloze stijl op papier gezet.

Tegelijk introduceert Michael De Cock via de eenvoudige verhaallijn een boel hedendaagse hete hangijzers. Bahar heeft twee moeders, van wie er eentje herstelt van een burn-out en op zoek is naar zichzelf, de klasgenoten heten niet zomaar Jan, Piet en Els, hun ouders zijn niet allemaal hersenchirurgen, en zowaar: de juf heeft een beugel. Hoewel er misschien net iets te veel hangijzers in de tekst lijken gewrongen, is het lovenswaardig dat ze geen van alle naar de voorgrond worden geduwd als Grote Thema’s die De Aandacht vragen.

Auteur en illustrator verzekeren de luchtige leeservaring verder door muziek en vriendschap als rode draad door het boek te weven.

Zo lijkt Bahar Bizar een boek dat ook het doelpubliek van jonge vroege lezers vlot van start tot einde zal doornemen. Wat voor hen het meeste bij zal blijven, de pizza en het drumstel of vader kikkervis en de burn-out, dat valt nog te bezien.

Eline Zenner