Guus is 18 jaar, zit in een instelling en moet van zijn psychologe zijn levensverhaal neerschrijven. Daarin wordt duidelijk waarom hij in die instelling zit. Guus woont samen met zijn moeder, zijn vader is dood. Hij heeft een heel hechte band met zijn moeder. Ze probeert hem zo goed mogelijk en streng op te voeden, ondanks haar hoofdpijn. Op een dag wordt er een knobbeltje in haar hoofd ontdekt. Een tumor. Moeder krijgt chemotherapie en geneest. Ze besluit nu allerlei fijne dingen te gaan doen met haar zoon. Het lijkt allemaal prima te gaan, ze maakt lol en gooit al haar principes over boord. Maar Guus voelt aan dat er iets niet klopt en neemt de moeilijkste beslissing van zijn leven.

Het verhaal werd zo realistisch geschreven en mooi verwoord dat je het niet langs je kan neerleggen. Je leeft helemaal mee met Guus en zijn gevoelens. Door de ik-vorm lijkt het de lezer als het ware zelf te overkomen. Je kruipt mee in het hoofd en hart van het hoofdpersonage. De beslissing die Guus neemt, is onverwacht. De ellende die Guus nog moet meemaken in de instelling dan weer hartverscheurend.

Hoewel het boek voor kinderen vanaf 12 jaar werd geschreven, kunnen ook volwassenen, onder andere via het personage van de moeder, heel wat inzicht krijgen in het onderwerp en zullen ook zij zich verliezen in het verhaal en de emoties. Dit boek kan daardoor een goede aanzet zijn om met jongeren te praten over zaken zoals kanker, tumor, bestraling, ziek zijn, euthanasie, waarheid achterhouden voor iemands bestwil, leven van dag tot dag of piekeren over de toekomst… Ook pesten krijgt een plaats in het boek en kan aangekaart worden. In de instelling wordt Guus namelijk erg gepest, wat het opgroeien als puber zeker niet makkelijker maakt. Dit boek grijpt naar je hart en laat je niet snel los.

– Door Renate Theunissen –