De elfjarige Sam lijdt aan leukemie en heeft nog maar enkele maanden te leven. Alle therapieën zijn uitgeprobeerd. Daardoor is de wereld van Sam erg klein geworden. Naast papa, mama en zijn zusje Ella, maken ook oma en de verpleegster Annie er deel van uit. Sam krijgt samen met Felix die hij leerde kennen op de afdeling oncologie, thuis les van mevrouw Wolters. Zij doet leuke dingen en kiest onderwerpen die hen boeien. Sam reageert meestal enthousiast, Felix kijkt van op afstand kritisch toe.
Als mevrouw Wolters voorstelt om iets heel persoonlijks te schrijven, vat Sam het plan op om zijn levensverhaal neer te pennen. Het wordt een collage van persoonlijke herinneringen, gebeurtenissen, gesprekken en lijstjes van dingen die hij nog graag wil doen. Tussendoor formuleert Sam vragen waar niemand een antwoord op weet. Al die vragen hebben te maken met de dood. Hoe weet je dat je dood bent? Waarom maakt God kinderen ziek? Wat zou er gebeuren als iemand niet echt dood was maar iedereen dacht van wel? Doet het pijn als je dood gaat? Waar ga je na de dood? Hoe ziet een dode er uit?
Voor Sam zijn het geen filosofische maar heel concrete vragen. Sommige krijgen verrassend snel een antwoord wanneer zijn vriend Felix toch nog onverwachts sterft. Sam bezoekt Felix in het ziekenhuis en ziet hoe hij rustig wegglijdt in een ander bestaan. Later gaat hij met zijn oma naar het uitvaartcentrum om de dode Felix te groeten. Maar ook voor Sam dringt de tijd… Zelfs als je erg ziek bent en weet dat je gaat sterven, blijft het leven nog waardevol voor jezelf en voor de mensen om je heen.
De herinneringen aan de tijd die Sam en Felix samen in het ziekenhuis doorbrachten steken vol grappige anekdotes. Tot op het laatste blijft Sam ook genieten van kleine dingen en hij probeert het lijstje van ‘to do’s’ ( = dingen die hij wil realiseren) af te werken. Zo doet hij op eigen houtje een stunt op de roltrappen van een warenhuis en met de hulp van zijn vader kan hij een andere droom waarmaken: meevaren in een zeppelin. Het verhaal van Sam geeft angst en verdriet een duidelijke plaats, maar de negatieve gevoelens krijgen niet de overhand.
De schrijfster laat vaak verschillende meningen met elkaar botsen. Zo is Felix ervan overtuigd dat God niet bestaat, maar Sam blijft verder zoeken naar een meer bevredigend antwoord. Hij is er zich van bewust dat mensen uit andere godsdiensten en culturen anders over de dood denken. Ook papa en mama denken vaak anders over heel concrete dingen, bijvoorbeeld over hoe ze met hun zieke zoon moeten omgaan. En dat voelt Felix goed aan. Het boek bevat ook hoopvolle verhalen van mensen die geloven dat je niet helemaal weg bent als je gestorven bent. Oma vertelt Sam dat ze nog vaak de voetstappen van opa hoort en Sam leest op internet het verhaal van de man die de ziel van mensen woog.
De manier waarop Sam afscheid neemt van de mensen om zich heen is ontroerend mooi. Als de behandeling niets meer uithaalt, besluit hij in overleg met de verpleegster en met mama om ze stop te zetten. Samen met mevrouw Wolters maakt hij mooie cadeautjes en hij schrijft in zijn boek neer wat hij belangrijk vindt voor de begrafenis en voor daarna. Als men dat dan leest, is hij dood… maar niet verdwenen.
– Door Rita Ghesquiere –