Soms valt in een film het geluid plots weg, waarna de beelden aan intensiteit winnen. De ruwe, rauwe werkelijkheid valt over je heen, en je zou liever in een hoekje wegkruipen dan verder te kijken. Het is een beetje wat je krijgt wanneer je Als je blaft doorkijkt zonder de tekst te lezen. Je krijgt meer aandacht voor de boze brullende schaduwen die boven moeder en vader hangen, terwijl ze elkaar nochtans in koude kilte en ijzige stilte schijnen te negeren. Het komt pas echt binnen dat vader met een koffer in de hand de deur open heeft. Je ziet al die andere deuren die hij in het verleden al op een al dan niet spreekwoordelijke kier heeft gezet. Je ziet vader en moeder die al te veel en al te roze hartjes vanuit de hoogte over hun kinderen heen strooien in een ijdele poging om weer gewoon gezin te spelen wanneer de storm is gaan liggen. Een directe confrontatie met het kunst-en-vliegwerk dat ouders uit hun hoed toveren “om het weer goed te maken”.

Het is te kras om te stellen dat de woorden in dit boek overbodig zijn. Ze bieden een noodzakelijk houvast om bespreekbaar te maken wat te weinig wordt besproken. Ook het nawoord van Anja Van Looveren, hulpverlener van het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling Antwerpen, helpt daarbij, samen met het lijstje aan plaatsen waar je terechtkan als je externe hulp wil inschakelen.

Zo ver hoeft het echter niet te komen om wat aan dit boek te hebben. Ruzie maken we allemaal wel eens, soms wat harder, dan wat stiller, soms wat vaker, dan wat milder. In die zin kan dit boek ons allemaal een spiegel voorhouden, en ons confronteren met hoe onze kinderen ons dan gadeslaan. Stil word je er in elk geval van.

Eline Zenner