Wat een originele cover: rond de titel zie je een soort draaikolk of kluwen van slapende dieren, beschermend boven een liggend kind, dat je met één oog open aankijkt. Het hele boek is een kunstzinnige ode aan de verbeelding én aan de warme band tussen moeder en kind.

Het is avond en Bo doet gek: hij is aan het kopjeduikelen, zingt zo hard als hij kan en gaat op één been staan. Als mama zegt dat het bedtijd is, antwoordt hij dat hij al slaapt, als een papegaai op één poot. Zijn mama gaat mee in zijn fantasie: ‘Maar wil de papegaai nog iets te eten voor hij gaat slapen?’ Ook de illustraties nemen je mee in de verbeelding met een bonte vlucht papegaaien in een waaier van kleuren. Die kleurenpracht overweldigt in het hele boek. Als Bo als een beer onder de tafel ligt, domineren bruin en rood. Als hij als een haai in de oceaan van zijn bad duikt, kleurt alles  blauw en oker.

Altijd is er de beschermende aanwezigheid van de moeder. Wanneer Bo bang is weg te drijven in de oceaan, verzekert zijn mama hem: ‘Je kunt een zeeotter zijn. Ik wikkel je in zeewier en zet het vast, als een anker.’ In dergelijke, klankrijke zinnen merk je het vakmanschap van vertaler Edward van de Vendel. Het spel gaat verder. Als Bo bang is voor de leeuw achter de wc, beschermt zijn mama hem als een giraffenmoeder. Samen stormen ze als giraffen naar de slaapkamer. Nadat zijn mama nog even heeft verteld over hoe dieren een veilige schuilplaats zoeken voor de nacht, slaapt Bo in, met al zijn dierenknuffels ‘tegen elkaar aan, boven en onder elkaar.’ Ten slotte neemt het blauw van de sterrenhemel het over. Een passend slot voor een hartverwarmend, origineel bedtijdverhaal.

Jan Van Coillie