Hoge bergen en blauwgroene Fjorden, bergen Fjorden bergen Fjorden… Een meisje dat haar zomervakantie gaat doorbrengen bij haar grootouders is onderweg met de trein. Oma vergezelt haar, ze kijkt naar buiten en denkt aan haar papa die onlangs gestorven is. Dit verdriet moet ze nog verwerken, maar huilen doet ze niet, want dat helpt toch niet vindt ze. Wat wel helpt zijn de kleine en grote dingen die ze bij opa en oma meemaakt. Meteen bij aankomst gaat ze naar het kamertje dat ooit van haar papa was.

Maar vooral buiten wordt ze geconfronteerd met leven en dood. Er is de poes Mom die jongen krijgt en die buiten verstopt. En er is de walvis die aanspoelt op het strand en dat niet overleeft. Als ze op een dag met opa walvissen gaat spotten in open zee, komt het verhaal in een stroomversnelling. Er steekt een storm en opa maakt zijn kleindochter met een touw vast aan zichzelf , een ‘levenslijn’, zo noemt hij het. Maar dan slaat opa overboord …

Aan tranen heb je toch niks is een mooi verhaal over verlies, verdriet en verwerking, en over de bijzondere band tussen kinderen en hun grootouders. De manier waarop de emoties aan bod komen is heel herkenbaar voor jong en oud, bijvoorbeeld hoe kinderen hun verdriet wegstoppen. Het verhaal wordt verteld door het meisje zelf, dat in het boek naamloos blijft, wat voor mij de identificatie bemoeilijkte. Elk hoofdstuk begint met een donker blad, wat uitnodigt om het verhaal van hoofdstuk tot hoofdstuk te lezen. Wie dat doet wordt ondergedompeld in een zee van gevoelens met veel diepgang.

Magela Thielemans