In het spannende boek 9/11 lees je het verhaal van Brandon, 9 jaar, die op 11 september 2001 per toeval in het World Trade Center is. Tegelijk krijg je het relaas van Reshmina die (18 jaar later) in Afghanistan woont met haar broer, die zich bij de taliban wil aansluiten. In een razendsnel tempo gaan beide verhalen vooruit, netjes afwisselend tussen new York en Afghanistan. Als lezer blijf je je afvragen wat de overlevingskansen van Brandon en zijn vader zijn en tegelijk of Reshmina haar broer zal kunnen overhalen terug te keren. De spanning wordt hoog gehouden tot op het einde. Wel word je zo meegesleept door het verhaal van 9/11 dat je de neiging hebt hoofdstukken van Afghanistan over te slaan omdat daar de spanning nét iets minder strak staat. Maar op het einde kom je toch te weten wat beide verhalen met elkaar te maken hebben, en hoe het verleden het heden beïnvloedt.
Het volgende citaat laat voelen hoe de auteur erin slaagt de spanning op te drijven: “De lift bleef omlaag zakken – en niet zoals het hoorde. Brandon voelde in zijn buik dat het helemaal mis was. En hij zag aan de angstige gezichten van de andere mensen in de lift dat zij het ook voelden. ‘Druk op de noodknop,’ zei de blonde vrouw. Niemand deed iets. De lift zakte verder. Boven hen was een akelig gekreun te horden. ‘Druk op die noodknop!’ schreeuwde de vrouw. En toen opeens : kloink! De lift viel als een baksteen omlaag. Brandons hart klopte in zijn keel. Hij nam een sprong naar het bedieningspaneel en sloeg op de rode knop met STOP. De noodrem van de lift trad met een schril gepiep in werking en de cabine kwam tot stilstand. Iedereen viel op de grond, en toen bewoog er niets meer.”
De kracht van het boek zit hem in de ongelooflijke spanning, het razendsnelle tempo en de vlotte dialogen. Een boek dat je gelezen moet hebben.
Lieve Lams