‘Voor alle kinderen die een beetje nieuwsgierig zijn’ is de boodschap die de lezer – of de iets jongere ‘kijker’ – meekrijgt als hij 31 dozen van Cécile Boyer openslaat. Die mededeling verbergt zich achter een ietwat chaotische kaft, waarop tweedimensionaal verschillende soorten dozen getekend zijn. Ook in het boek vinden we deze tweedimensionaal vlakken terug. Telkens wordt een dergelijke tekening – bijna altijd een quasi eenkleurige pictogram, met af en toe een detail – gekoppeld aan de vraag ‘Wat zit er in deze doos?’.
Op de pagina’s met gesloten dozen volgen steeds pagina’s waarop je in de geopende doos de inhoud ervan ziet. En jullie raden het al, dit procedé herhaalt zich 31 keer doorheen het boek. De ene keer is de vlakkentekening van de gesloten dozen vrij onduidelijk, hetgeen in dit geval betekent dat er echt vanalles in deze ‘doos’ zou kunnen zitten . De andere keer is het overduidelijk wat er in de voorlopig nog gesloten doos zal zitten.
Van de eerste reeks is een voorbeeld moeilijk te geven, aangezien deze tekeningen zo abstract zijn dat er werkelijk álles in kan zitten. De tekeningen van een gereedschapskist en de pizzadoos zijn dan weer voorbeelden van het tweede geval: overduidelijk is het dat het om deze dozen gaat, waardoor er van nieuwsgierigheid en creativiteit nog weinig sprake is.
Maar wat is creativiteit – een begrip dat niet hetzelfde maar soms wel verwant is met nieuwsgierigheid – dan wel? Creativiteit, zo leerde een wijs iemand me ooit, is niet de grenzeloosheid van mogelijkheden, maar net de mogelijkheid om binnen bepaalde grenzen verschillende dingen te (her)ontwikkelen. En net dat is waar het dit boek aan ontbreekt, zeker indien je je op kinderen richt. Zij hebben vaak zeer veel fantasie, maar een impulsje hier en daar is wel nodig om ze in gang te zetten.
Zeker indien je de pagina erna ‘hét’ antwoord geeft op wat er in de gesloten doos zit, alsof al de rest dat vanuit de fantasie van het kind ontsproot, fout is. Met duidelijkere (driedimensionale?) tekeningen zouden bruikbaardere prikkels kunnen gegeven worden, die paradoxaal genoeg net op die manier de creativiteit en nieuwsgierigheid meer kunnen aanspreken.
Terwijl de weinige tekeningen die wel duidelijk zijn meestal meteen té duidelijk zijn, en zoals reeds gezegd nog weinig nieuwsgierigheid kunnen wekken, tenzij je als begeleider er verder op in gaat. Zoals ‘Wat zou er op die lekkere pizza liggen?’ of ‘Wat zit er in de gereedschapskist?’. Men kan zich hoe dan ook best wel amuseren met dit boekje. Zo is bijvoorbeeld het concept tof gevonden en zijn de tekstjes bij de geopende dozen zeer inventief. Ze nodigen soms uit om verder te denken over wat met de dingen in de doos allemaal gedaan kan worden: een doos met muziekinstrumenten krijgt bijvoorbeeld het bijschrift ‘lawaai voor de buren’, terwijl de snoepjes in de volgende doos ‘goedmakertjes’ voor diezelfde buren blijken te zijn. Alleen jammer dat de uitwerking van het leuke concept de nieuwsgierigheid en creativiteit eerder fnuikt dan ze op te wekken: de ene keer doordat de tekening te concreet is, en de andere keer te abstract. Hierdoor is de fantasierijke stap van de doos naar haar inhoud oftewel te klein, oftewel te groot.
– Door Sebastian De Witte –