‘Ophelia… Ze was jong. Niet ouder dan achttien. Waarschijnlijk nog niet eens. Haar haren waren blond of bruin, dat was moeilijk te zien omdat het nat was en bovendien schemerde het. Ze droeg iets wits wat zich helder aftekende tegen de donkere rivier, bijna alsof het de pas gevallen sneeuw die de grond bedekte moest benaderukken. Haar bleke gezicht, met de blauwe lippen een beetje vaneen, was naar de inktzwarte lucht gekeerd. Ze was gegrepen door twijgen.’
13 minuten begint ijzersterk. Voor wie ermee vertrouwd is, roept de naam Ophelia meteen herinneringen op aan het tragische personage uit Hamlet, dat onder mysterieuze omstandigheden verdrinkt in een ondiepe beek.
De beschrijving die volgt is gedetailleerd en tegelijk bevreemdend door de blauwe lippen en de ‘pakkende’ slotzin. Onmiddellijk grijpt het verhaal je bij de keel weet je dat je in een spannende detectiveroman duikt. De vragen stapelen zich op. Hoe is het meisje in het water beland? Waarom vragen Hayley en Jenny mekaar om berichtjes te wissen? Weten zij hoe Natasha in het water belandde? Welke rol speelt Rebecca – die de lezer het vaakst kan volgen.
Vakkundig houdt de auteur de spanning hoog. Daartoe wisselt ze verschillende perspectieven en tekstsoorten af: beschrijvende passages, dagboekfragmenten, stukken uit consultatiegesprekken met politie en dokter en sms’jes. Je hebt als lezer het gevoel dat je de puzzelstukjes zelf mee op hun plaats legt, waardoor de waarheid steeds duidelijker aan het licht komt.
Die waarheid blijkt anders dan verwacht en precies hier scoort de auteur het sterkst. De afwikkeling confronteert je als lezer met jezelf, met hoe gemakkelijk je wordt misleid door wat mensen beweren. De lectuur van het boek verduidelijkt op die manier hoe gevaarlijk het is je te laten meeslepen door sympathieën en antipathieën en daardoor voorbarige conclusies te trekken.
Jammer genoeg slaagt de auteur er niet in om de boog de hele tijd gespannen te houden. Vooral de vele clichés kunnen voor ergernis zorgen. Natasha, Hayley en Jenny worden de barbies genoemd en ook zo getypeerd. Jenny ‘schoof een ontsnapte krullende lok achter haar poezelige oortje met het gaatje erin. Het steentje was van goedkoop glas, het was geen diamantje. De assepoesterbarbie uit een achterstandswijk.’ Hayley en Jenny worden overduidelijk neergezet als domme blondjes, ook de verschillende milieus waaruit ze komen worden stereotiep neergezet. Dan is er nog het typische kneusje Hannah, het liefje van Rebecca, dat Natasha’s afdankertje blijkt, de obligate seksscène die zo expliciet beschreven is dat die banaal wordt, de achteloze manier waarop de meiden omgaan met sigaretten, drugs en alcohol en ten slotte het feit dat de volwassen inspecteur en dokter zoveel dommer blijken dat de jonge hoofdpersonages.
Conclusie: 13 minuten leest als een sneltrein, maar wel een die geregeld geremd wordt door clichés.
Edd, Amsterdam